طاووس بارها بر نقل روايت از كتابى نوشته طرازى و با خطّ او، تصريح كرده است. ۱ اين كتاب با واسطه إقبال الأعمال، از مصادر بحار الأنوار ۲ و وسائل الشيعة ۳ است.
18 . ابو الفرج حمدانى (م ، حدود 460 ق)
مظفّر بن على بن حسين حمدانى، مكنا به ابو الفرج؛ محدّث و متكلّم. در نسب او، حمدانى (با ياى نسبت) ۴ و حمدان (به صورت اسم)، هر دو آمده است. ۵ ابو الفرج حمدانى شايسته اعتماد، ديندار و سرشناس بود و در زمره سفراى امام زمان شناخته مى شد. ۶ وى به قرينه مشايخ بغدادى اش ـ همچون: شيخ مفيد، سيّد مرتضى و شيخ طوسى ـ ، ساكن بغداد بوده و سال وفات او نيز به احتمال، پس از درگذشت شيخ طوسى است.
تأليفات
پنج كتاب به ابو الفرج حمدانى نسبت داده شده كه همگى ناياب اند: 1 . الغيبة، 2 . السنة، 3 . الزاهر فى الأخبار، 4 . المنهاج، 5 . الفرائض.
19 . عبد الوهّاب شعرانى (م پس از 448 ق)
حسين بن عبد الوهّاب شعرانى؛ محدّث، متكلّم، فقيه و شاعر. در مصادر رجالى و كتاب شناسىِ پيش از سده يازدهم، نام وى نيامده است. به گفته افندى اصفهانى كه ـ گويا براى نخستين بار ـ در سده دوازدهم به معروفى وى پرداخته، حسين بن عبد الوهّاب، عالمى بزرگ و توانا در حديث شناسى و نقد اخبار بوده است. ۷
1.الإقبال، ج ۳، ص ۲۹۹، ۳۴۷.
2.بحار الأنوار، ج ۹۵، ص ۱۵۷، ۲۹۸، ۳۰۰، ۳۰۲، ۳۸۹، ۳۹۰، ۴۱۱؛ ج ۹۸، ص ۳۴۲؛ ج ۹۹ ، ص ۲۱۳.
3.وسائل الشيعة، ج ۵، ص ۱۷۵؛ ج ۷، ص ۳۲۷؛ ج ۲۰، ص ۴۸.
4.فهرست منتجب الدين، ص ۱۰۱.
5.بحار الأنوار، ج ۱، ص ۱۵.
6.فهرست منتجب الدين، همان جا؛ أمل الآمل، ج ۲، ص ۳۲۳.
7.رياض العلماء، ج ۲، ص ۱۲۳ ـ ۱۲۴.