براى نمونه، مى توان به كتاب رجال نجاشى (م 450 ق) مراجعه كرد. ۱
ويژگى هاى حوزه حديثى قم
براساس پاره اى قرائن در كتاب هاى حديث و رجال، در حوزه حديث قم چند ويژگى، برجسته مى نمايد:
الف ـ سختگيرى در اَسناد حديث
در كتب رجالى؛ بويژه الضعفاء غضائرى (م 411 ق) و رجال نجاشى (م 450 ق)، تعبير «قمى ها» فراوان به كار رفته و مطالبى به آنان نسبت داده شده است: زعم القميون، فى عداد القميين، القميون اتّهموه، تكلّم القميون فيه، طعن القميون عليه، استثنى القميون، ذكره القميون، ضعّفه القميون، ذكره القميون و غمزوا عليه، و رموه بالغلو. ۲ اين گونه عبارت را مى توان گوياى آن دانست كه نويسندگان اين كتاب ها، يك طرز تفكّر و روش عمومى در ارزيابى حديث را ميان قمى ها مى ديده اند. اين روش كه به طور خاص، بر سخت گيرى در اِسنادْ استوار است، در برخى از گزارش هاى رجالى به روشنى ديده مى شود. اين گزارش ها در قالب عبارت كلّى «قمى ها»، «مشايخ قم» و گاهى به نام چهره هاى حديثى شاخص اين حوزه آمده است. به موجب گزارش هاى ياد شده، گونه اتهام، تساهل و بى مبالاتى در نقل حديث، انحراف و غلو، فساد در دين، نقل روايت هاى مرسل، اعتماد بر راويان ناشناخته يا ضعيف، كذب، ارتفاع در قول، تعليق در اِسناد و خلط اَسناد ياد شده، بوده است.
براى نمونه، قمى ها روايات اين گروه را نقل نمى كردند: احمد بن محمّد سيّار
