و زعمتم أنّه ^۱ جمع القرآن و قال اللّه تعالى : «إِنَّ عَلَيْنَا جَمْعَهُ وَ قُرْءَانَهُ * فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْءَانَهُ »^۲ على أنّ لفظة القرآن يدلّ على خطابه ؛ لأنّ القرآن هو المجموع من الأمثال و الحكم ، و رويتهم أنّه لم يحفظ القرآن أحد من الخلفاء ، و كيف يجمع من لم يحفظ أو يحفظ غير مجموع؟ ... ^۳ فإن كان الأمر على ما رويتهم ، لقد ذهب عامّة القرآن و ارتفعت الثقة لو سمعت اليهود أو الزنادقة هذه الأخبار لكان لهم الشبه التى تروون بها على الإسلام. و فى كتاب التحريش أنّه قيل للحسين بن علىّ بن أبى طالب : إنّ نعثلاً زاد فى القرآن و نقص منه بابا ... ، فقال الحسين : «أنا مؤمن لانقصت كما لا زيدت» فاستحيا ^۴ . ^۵
از مقايسه اين عبارات ، مى توان به اساس جدولى اين مسئله پى برد . تحليل ديگر اين مسئله در بحث از الاحتجاج آمده است .
سه . برخى احاديث شاذ نيز در كتاب ابن شهرآشوب موجود است . ابن شهرآشوب ، حديث فطرس را از رساله المسألة الباهرة فى تفضيل الزهراء الطاهره ى ابو محمّد حسن بن طاهر قاينى هاشمى، ^۶ نقل كرده است . بنا بر اين نقل ، فرشته اى به نام فطرس ، مرتكب خطايى مى شود كه خداوند او را مخيّر به انتخاب عذاب دنيا يا آخرت مى كند . فطرس ، عذاب دنيا را انتخاب مى كند «و كان معلّقا بأشفار عينيه فى جزيرة فى البحر لا يمرّ به حيوان و تحته دخان منتن غير منقطع . فلمّا أحسّ الملائكة نازلين سأل من مرّ به منهم عمّا أوجب لهم ذلك».
فرشتگان ، خبر تولّد امام حسين عليه السلام را به او مى دهند . او نيز از آنها مى خواهد كه

بعد از آن ، ابن شهرآشوب خلاصه اى از روايتى كه نخستين بار در كتاب منسوب به سليم بن قيس آمده ، نقل مى كند :
و فى أخبار أهل البيت ـ عليهم السلام ـ أنّه آلى أن لايضع رداءه على عاتقه إلّا للصلاة حتّى يؤلّف القرآن و يجمعه ، فانقطع عنهم مدّة إلى أن جمعه ، ثمّ خرج إليهم به فى إزار يحمله و هم مجتمعون فى المسجد . فأنكروا مصيره بعد انقطاع مع البته (الاُلبة) ، فقالوا : الأمر ما جاء به أبو الحسن ! فلمّا توسّطهم ، وضع الكتاب بينهم ، ثمّ قال : «إنّ رسول اللّه صلى الله عليه و آله قال : إنّى مخلف فيكم ما إن تمسّكتم به لن تضلّوا : كتاب اللّه و عترتى أهل بيتى . و هذا الكتاب و أنا العترة» . فقام إليه الثانى فقال له : إن يكن عندك قرآن ، فعندنا مثله ، فلا حاجة لنا فيكما . فحمل عليه السلام الكتاب و عاد به بعد أن ألزمهم الحجّة. ^۱
اين روايات و برخى احاديث ديگر كه ابن شهرآشوب آورده است ، اين نكته را در ذهن تداعى مى كند كه وى به تحريف قرآن معتقد بوده است. ^۲ خوش بختانه اظهارات ديگرى از ابن شهرآشوب در دست است كه مى توان به كمك آنها تا حدّى ذهنيت وى در اين مسئله را دريافت . در اين جا عبارت هايى را از ابن شهرآشوب مى آوريم كه به ادبيات جدلى مبتنى بر احاديث ، تعلّق دارد:
و أنكرتم أن يكون بسم اللّه الرحمن الرحيم من القرآن إلّا التى فى سورة النمل ، و طعنتم فى ذلك على أبى بكر و عمر و عثمان فى ما وضعوه فى صدر كلّ سورة لمّا جمعوه على زعمكم ، فإن قلتم إنّهم أثبتوا فيه ما لم ليس فيه ، لقد هلك من زاد فيه ، و إن كان من القرآن ، لقد كتمتم آية من كتاب اللّه ، و أعجب من هذا إنّكم تكتبونها فى المصاحف و لا تقرأ و نهى فى الصلاة و تقولون فيها آمين و لا تكتبونها فى المصاحف! ^۳