بخش دوم : قرن هفتم

همان گونه كه در مقدّمه اين تحقيق اشاره شد ، قرن هفتم از حيث توجّه به حديث در ميان شيعه ، بيشتر با نام عالم امامى ، ابن طاووس ، شهرت دارد . از اين رو، نخست به گزارشى از آثار وى خواهيم پرداخت و سپس در ادامه از ديگر عالمان امامى سخن خواهيم گفت.

خاندان ابن طاووس

يكى از خاندان هاى مشهور شيعى در قرن هفتم ، خاندان ابن طاووس است. ^۱ اين خاندان علوى ، كه نسب از امام حسن مجتبى عليه السلام مى برند ، تأليفات مهمى در حوزه حديث و رجال ، از خود باقى نهاده اند.

رضى الدين ابن طاووس

مشهورترين فرد اين خاندان ، رضى الدين ابو القاسم على بن موسى بن جعفر مشهور به سيّد ابن طاووس (589 ـ 664 ق) است . ^۲ جدّ مادرى وى ، ورّام بن ابى فراس نخعى (م دوم محرّم 605 در حلّه) بوده كه ابن طاووس نزد وى تلمّذ حديث كرده است.
ابن طاووس در ربيع الأوّل سال 609 ق از پدرش ، ابو الحسن على بن يحيى خيّاط سورايى حلّى ، اجازه روايت كتب حديث و نيز در جمادى الثانيه همان سال از حسين ابن احمد سورايى ، اجازه روايت برخى از كتب شيخ طوسى را دريافت كرده است.