كرده اند. ۱ ابن داوود، قابل اعتماد و از بزرگان شيعه؛ بلكه شيخ و فقيه قم بود. در وارستگى و فرزانگى او، همين بس كه ابن غضائرى ـ كه به سختگيرى در جرح و تعديل راويان، معروف است ـ ، وى را حافظ ترين، فقيه ترين و آگاه ترين كس به حديث مى دانست. ۲ پدرش احمد بن داوود و دايى اش سلامة بن محمّد ارزنى نيز بسيار وارسته و فرزانه بودند. احمد بن داوود، مصاحب على بن بابويه قمى بود. وى را پرحديث و در شمار معدود افرادى دانسته اند كه توثيق مضاعف (ثقةٌ ثقةٌ) شده اند. ۳
تأليفات
در مصادر، احمد بن داوود را صاحب كتابى به نام النوادر دانسته اند، كه ناياب است. ۴ از اين گذشته، وى در زمينه فقه، رجال، و دعا و زيارت، آثارى به وجود آورد.
آثار ناياب: 2 . الحديثين المختلفين، 3 . الممدوحين و المذمومين، 4 . صلوات الفرج و أدعيتها، 5 . الردّ على ابن قولويه، 6 . الذخائر.
اثر ناياب وى كه در منابع بعدى گزارش شده: 7 . المزار، كه تا سده دهم در دسترس بوده است. اين كتاب كه طوسى آن را «بزرگ و نيكو» توصيف كرده، ۵ در اختيار ابن طاووس (م 664 ق) بوده و وى گاهى بدون ذكر نام كتاب و گاه با عنوان الزيارات و الفضائل ۶ و يا با عنوان كتاب الزيارات، از آن نقل كرده است. ۷ نسخه اى از اين كتاب به
1.رجال النجاشى، همان جا، ص ۲۳، ۹۵؛ رجال الطوسى، ص ۴۱۳؛ الفهرست ، طوسى، ص ۲۱۱؛ معجم رجال الحديث، ج ۱۴، ص ۳۳۲.
2.رجال النجاشى، همان جا.
3.رجال النجاشى، همان جا؛ الفهرست ، طوسى، ص ۶۷.
4.رجال النجاشى، همان جا؛ الفهرست ، طوسى، همان جا.
5.الفهرست ، طوسى، همان جا.
6.الإقبال، ج ۳، ص ۶۴، ۲۳۶.
7.الدروع الواقية، ص ۷۵.
