شیخ علی نقی کمره ای شیرازی اصفهانی، متولّد ۱۰۶۰ ق، از عالمان برجسته دوره صفوی است. سال ۱۰۵۵ ق، به منـصب شـیخ الاسـلامی اصـفهان ـ که بالاترین مرجعیت دینی سیاسی بود ـ ، دست یافت و تا سال ها این منصب را در اختیار داشت.
کمره ای، از شیخ بهایی و میر داماد اجازه روایت داشته است. المقاصد العالیة فی الحکمة الیمانیة، رســاله در اثبات صانع، رسالة فی حرمة شرب التتن، مناسک الحج و المعـتمر، تحفه فاخره، جامع صفوی و مسارّ الشیعة، بخشی از آثار به جای مانده از آن عالم شهیر است.[۱]
در مورد حضرت مهدی(ع) چنین سروده است:
در عشق تو بی تاب و توانم، چه توان کرد؟
دوری ز تو کردن نتوانم، چه توان کرد؟
گفت آنچه توان گفت به رویم، چه توان گفت؟
کرد آنچه توان کرد به جانم، چه توان کرد؟
کردم دل و دین، صرف و خریدم غم و اندوه
سوداگر بازار زیانم، چه توان کرد؟
در ناله من، رنگی و بویی ز فرج نیست
من بلبل ایام خزانم، چه توان کرد؟
گفتی که توان کرد «نقی»، شـرح غم دل
حیرت که شود بند زبانم، چه توان کرد؟
[۱]. برگرفته از غزلیات شیخ علی نقی كمره ای، مقدمه.
