از روحانیونی که به حضرت مهدی(ع) توجهی خاص داشت.
علامه محمدحسن میرجهانی در سال ۱۲۷۹ش در محمد آباد جرقویه ی اصفهان به دنیا آمد. وی تحصیل را در حوزه علمیه اصفهان ادامه داد. سال ۱۳۰۵، به نجف اشرف رفت و از محضر بزرگانی چون حاج شیخ عبد اللّٰه مامقانی و آیت اللّٰه آقا ضیاء الدین عراقی، بهره بُرد و جزء یاران خاصّ آقا سید ابوالحسن اصفهانی قرار گرفت.
هفت سال اقامت در مشهد داشت و فعّالیت های علمی اش را ادامه داد. از جمله آثار ایشان می توان به نوائب الدهور فی علائم الظهور، اشاره کرد که طی چهار جلد، مجموعه ای از نشانه های ظهور به تفکیک بیان ائمّه(ع) و برخی دیگر از مطالب مهدوی را به همراه بخشی اشعار خود در فراق امام زمان(ع)، منتشر ساخته است.
سال ۱۴۱۳ق به دیدار حق شتافت و در بقعه علّامه مجلسی در مسجد جامع اصفهان آرمید.
شعری از او در مورد حضرت مهدی(ع):
یا رب، ز غمش تا چند، اشکم ز بصر آید؟
بنشسته سرِ راهش، شاید ز سفر آید
تا چند بنالم زار، شب تا سحر از هجرش
كوكب شِمُرم هر شب، شاید كه سحر آید
هر دَم كه رُخش بینم، خواهم دگرش دیدن
بازش نگرم شاید یک بار دگر آید
از دیده نهان امّا، اندر دل من جایش
او را طلبم هر شب، شاید كه ز در آید
با كس نتوانم گفت، من راز درون خویش
كز درد غم هجرش، دل را چه به سر آید
می سوزم و می سازم از درد فراق، امّا
تیر غم او بر دل، افزون ز شُمَر آید
«حیران» به فغان تا کی با محنت و غم، همدم
یا رب، نظری کان شاه، از پرده به در آید.
