میرزا علی اکبر نوقانی، سال ۱۳۰۰ق متخلص به «فقیر» در مشهد مقدّس، قدم به عرصه گیتی نهاد. تحصیلات خود را در حوزه علمیه مشهد، شروع کرد و سپس ره سپار نجف اشرف گشت. بعد از اخذ اجازه اجتهاد از آیت اللّٰه العظمی میرزا محمّدتقی شیرازی و آیت اللّٰه حاج شیخ عبد اللّٰه مازندرانی، به مشهد مقدّس باز گشت و قریب به چهل سال در مشهد، اقامت گزید.
از آثار مهم ایشان، می توان سه مقاله نوقانی، تعلیقاتی بر شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید و تعلیقه ای بر کفایة الاُصول را نام برد.
سال ۱۳۷۰ق، دعوت حق را لبّیک گفت و در پایین پای مبارک امام رضا(ع) در دار السعاده، به خاک سپرده شد.[۱]
سروده ی او در مورد حضرت مهدی(ع):
افسوس كه عمرى پىِ اغیار دویدیم
از یار بماندیم و به مقصد نرسیدیم
سرمایه ز كف رفت و تجارت ننمودیم
جز حسرت و اندوه، متاعى نخریدیم
بس سعى نمودیم كه بینیم رُخ دوست
جان ها به لب آمد، رُخ دلدار ندیدیم
ما تشنه لب اندر لب دریا، متحیر
آبى بجز از خون دل خود نچشیدیم
اى بسته به زنجیر تو دل هاى محبّان
رحمى كه در این باره، بسی رنج كشیدیم
رخسار تو در پرده نهان است و عیان است
بر هر چه نظر كردیم، رخسار تو دیدیم
چندان كه به یاد تو شب و روز نشستیم
از شام فراقت چو سحرگه ندمیدیم
تا رشته طاعت به تو پیوسته نمودیم
هر رشته كه بر غیر تو بستیم، بُریدیم
شاها! به تولّاى تو در مهد غنودیم
بر یاد لب لعل تو ما شیر مكیدیم
اى حجّت حق، پرده ز رخسار بر افكن
كز هجر تو ما پیرهن صبر دریدیم
ما چشم به راهیم به هر شام و سحرگه
در راه تو از غیر خیال تو رهیدیم
اى دست خدا، دست برآور كه ز دشمن
بس ظلم بدیدیم و بسى طعنه شنیدیم
شمشیر كجت، راست كند قامت دین را
هم قامت ما را كه ز هجر تو خمیدیم
شاها! ز فقیران درَت روى مگردان
بر درگهت افتاده به صد گونه امیدیم.
[۱]. ر.ک: نگاه حوزه، ش ۱۵ و ۱۶، ص ۵.
