آیت اللّٰه علی صافی گلپایگانی، در سال ۱۳۳۱ ق، در گلپایگان به دنیا آمد. پس از فراگیری تحصیلات مقدماتی حوزه در دیار خود، راهی قم شد. هوش و ذکاوت و نیروی استدلال وی در جلسه درس و مباحثه آیت اللّٰه بروجردی، موجب شهرت او شد.
شرح استدلالی بر العروة الوثقی، المحجّة فی تقریرات الحجّة، الدلالة إلى من له الولایة، تاریخ تحوّل فقه شیعه و مجموعه اشعار با عنوان راز دل، بخشی از کتاب های به جای مانده از ایشان است.
آیت اللّٰه علی صافی گلپایگانی سال ۱۳۸۸ شمسی، در ۹۷ سالگی در شهر گلپایگان درگذشت.
سروده ای از او در باره حضرت حجت(ع):
یار من ار برافکَنَد از رُخ خود، نقاب را
محو کند فروغ او، طلعت آفتاب را
تا که فتاده بر سرم عشق نگار نازنین
برده خیال او ز من، یکسره خورد و خواب را
لعل گهرفشان او، کرده مرا اسیر خود
نرگس مست او ز من، برده توان و تاب را
من نه همی ز باده عشق تو مست گشته ام
مست شود چو من خورَد هرکسی این شراب را
خانه توست این دل و سوخت ز هجر روی تو
می نپسند بیش از این، خسته دلْ خراب را
روی نما و کن دگر این شب هجر را سحر
طاقت و صبر بیش از این نیست دل کباب را
سرو قدا زِ دوری ات گشته «علی» قرین غم
روی به او نما و کن، دور ز رُخ، حجاب را
