آیت اللّٰه حسن حسن زاده آملی، در سال ۱۳۴۷ ق، در ایرا از توابع لاریجان در استان مازندران، متولّد شد. وی در آمل به تحصیل علوم دینی پرداخت. در ۲۳ سالگی، در سال ۱۳۲۹ شمسی به تهران رفت و در درس بزرگانی چون: شعرانی، الهی قمشه ای، شیخ محمّدتقی آملی شرکت جست.
سال ۱۳۴۲ شمسی با مهاجرت به قم، در درس های علّامه سید محمّدحسین طباطبایی و برادر ایشان علّامه سید محمّدحسن طباطبایی، حضور یافت.
بیش از هفتاد اثر قلمی از ایشان به چاپ رسیده است که خیر الأثر، انسان و قرآن، حول الرؤیة، رساله امامت، اتّحاد عاقل به معقول، نورٌ علی نور، لقاء اللّٰه، کشتی در حرکت و انسان کامل، از آن جمله اند. [۱]
شعر او در مورد امام مهدی(ع):
محبوب من که دائم، هستم به گفتگویت
معشوق من که دائم، هستم به جستجویت
آیا شود که روزی، روزی شود حَسَن را
احسان گونه گون و الطاف نو به نویت؟
بشنیده ام که خویت، چون روی توست دلکش
ای من فدای رویت، ای من فدای خویت
آیا شود که روزی با چشم خویش بینم
آن قامت رسا و رخساره نکویت؟
ای که به لیلة القدر، کَرّ و بیان بالا
اسرار هر دو عالم، گویند مو به مویت
آیا شود که روزی تفتیده جان ما را
از تشنگی رهایی زآب زلال جویت؟
ای آستان قدست، دار السلام جان ها
بس کاروان که بسته بار سفر به سویت
آیا شود که روزی این زار ناتوان را
باری دهی ز لطفت، پایی نهد به کویت؟
ای شاهد دل آرا در بزم آفرینش
وی شاهدان عالم، مشتاق دیدِ رویت
آیا شود که روزی این عاشق وصالت
دستی رساند اندر دامان مُشک بویت؟
ای کعبه امید خوبان درگه عشق
چون تو خدیو باشی، خود آبرو خدویت
آیا شود که روزی اندر بَرَت «حسن» را
گویی چه خوش رسیدی اینک به آرزویت؟
[۱]. ر.ک: هفته نامه پنجره، ش ۸۳، ص ۳۷ ۴۸.
