اين پژوهش ، در پنج فصل تنظيم شده است :
فصل اوّل را به اهمّيّت، اهداف، پرسش ها و روش تحقيق اختصاص داده است.
در فصل دوم ، به بررسى پايان نامه ها ، كتب و مقالات مرتبط با تربيت اجتماعى پرداخته است .
در فصل سوم ، بعد از پرداختن به مفاهيم مهم تحقيق ، مشخص نموده كه ديدگاه فردگرا ، متوجّه تربيت اجتماعى اى است كه فرد را براى غلبه بر ديگران آماده مى كند ، و تربيت اجتماعى جمع گرا ، به دنبال تربيتى است كه موجب سازگارى افراد جامعه با همديگر شود .
در فصل چهارم ، پنج مبناى شرافت در خلقت انسان ، تأثيرگذارى انسان بر شرايط ، تأثيرپذيرى انسان از شرايط ، حسن و احسان ، به علاوه هفت اصل و هجده روش مربوط به اين مبانى را تبيين نموده است .
در فصل پنجم ، اين نكته را بيان كرده كه مبانى ، اصول و روش هاى تربيت اجتماعى در اين بحث دينى است ؛ لذا بحث مبانى فلسفى و علمى را مطرح نكرده است .
در بخش يافته هاى تحقيق نيز بيان كرده كه حضرت على عليه السلام به فرد و جامعه اهمّيّت داده ، و براى آن دو ، سرنوشتى مشترك قائل است .

185 . تبيين مؤلفه هاى فرهنگ سازمانى با تأكيد بر «نهج البلاغه» ،

نسرين حاجى احمدى ، كارشناسى ارشد مديريت آموزشى ، سازمان مديريت و برنامه ريزى استان قم ، استاد راهنما : دكتر حسن زارعى متين ، 1382 ، 107 ص .
پاسخ دادن به اين سؤالات كه : شيوه حكومت و زمامدارى على عليه السلام چگونه بوده و با زير دستان چه رفتارى داشته است؟ چگونه افرادى را براى حاكميت انتخاب مى نموده ؟ نظام پاداش وتنبيه حكومت ايشان چگونه بوده است؟ محورهاى بحث نگارنده ، در تحقيق خود را تشكيل مى دهد .
سه فصل اين پايان نامه ، با بخش هاى گوناگونى كه دارد ، بيانگر اين اصل اساسى از ميان كلمات درر بار امير مؤمنان عليه السلام است :
در فصل اوّل ـ كه اختصاص به بيان كلّيات مسئله دارد ـ پس از ايراد يك مقدمه در اين زمينه ، به بيان اصل مسئله پرداخته وضمن توضيح اهمّيّت وضرورت پرداختن به اين تحقيق و شرح موضوع تحقيق خود و طرح سؤال اصلى تحقيق ، به تعريف مفاهيم و واژه هاى عملياتىِ به كار گرفته شده در تحقيق پرداخته است .

سوره هايى چون يوسف ، كهف ، يونس ، اعراف ، نساء ، اسراء و آل عمران ، جايگاه اين حوزه را مشخص نموده است .
وى در فصل چهارم ، به تأويل در روايات اهل بيت عليهم السلام پرداخته و ضمن بيان جايگاه و اهمّيّت تأويل ، بيان مى كند كه تأويل كلام خدا مانند تأويل كلام بشر نيست و تأويل هر حرفى از قرآن كريم ، داراى وجوهى است و تأويل به رأى نيز همانند تفسير به رأى ، داراى ممنوعيتى مخصوص به خود است .
فصل پنجم ، در باره نتايج تحقيق است كه نگارنده در اين فصل ، خلاصه و نتايج تحقيق هر فصل را به صورت جداگانه بيان كرده است .

183 . تبيين فلسفى دعا در حكمت اسلامى ،

محمّد حسين عباسى ، كارشناسى ارشد مدرسى الهيات و معارف اسلامى ، مركز تربيت مدرس دانشگاه قم ، استاد راهنما : حجة الاسلام فاضل گلپايگانى ، استاد مشاور : دكتر احمد عابدى ، 1380 ، 163 ص .
هدف نگارنده در اين رساله ، بررسى و ارائه تلاش هايى است كه فيلسوفان مسلمان در جهت رفع ابهامات موجود در مورد ارتباط دعا و مسائلى همچون : عليت و معلوليت يا قضا و قدر و اراده خداوند انجام داده اند . وى ، اين مسئله را در دو فصل با بخش هاى مختلف بررسى نموده است :
در بخش كلّيات ، مباحثى نظير معناى دعا را ، فوائد و اقسام آن ، و معيار استجابت دعا را ، كه مورد توجّه فيلسوفان قرار گرفته و در آثارشان آمده ، مورد بحث قرار داده است .
بخش عمده بحث ، در باره دو مسئله رابطه دعا با قضا و قدر و نظام على و معلولى ، و رابطه دعا با اراده الهى است ، كه در بخش دوم آورده است .
تلاش هاى فلاسفه در جهت گنجاندن دعا در نظام على و معلولى و قضاء و قدر را نيز در اين بخش بيان مى كند .

184 . تبيين مبانى، اصول و روش هاى تربيت اجتماعى در «نهج البلاغه» ،

محمّد على افخمى اردكانى ، كارشناسى ارشد تاريخ فلسفه تعليم و تربيت ، دانشگاه علّامه طباطبايى ، استاد راهنما : دكتر سعيد بهشتى ، استادان مشاور : دكتر حسن ملكى و دكتر سيّد كاظم اكرمى ، 1384 ، 163 ص .