ضعف در تفسير مأثور ، به شكل عمومى ، مانند وضع و اسرائيليات در تفسير ، وتتبع آن در اقوال مفسّران شيعه و سنّى . سپس ، اين فصل را با بررسى دوموضوع مرتبط پايان داده است كه عبارت اند از : غلو و تأويل . هر دو بحث را نيز از نظر لغوى واصطلاحى بررسى نموده است .
در فصل چهارم ، روش هاى برخورد با حديث را مطرح ساخته است و بيشتر ، پيرامون احاديث تفسيرى بحث را بسط داده و روش هاى مختلفى را كه نزد مفسّران شيعه مرسوم است ، توضيح داده است .
در فصل پنج (آخرين فصل) نظرى كلّى بر سير تحول تفسير و تاريخ تدوين آن و طبقات مفسّران شيعه ، از زمان رسول اكرم صلى الله عليه و آله تا امروز داشته و تغييرات هر عصر را در اين زمينه بيان داشته است.
43 . الجناس فى «نهج البلاغه» ،
عليرضا دالوند ، كارشناسى ارشد ادبيات و لغت عرب ، دانشگاه آزاد اسلامى قم ، استاد راهنما : دكتر نادر نظام تهرانى ، استاد مشاور : دكتر فيروز حريرچى ، 1383 ، 135 ص .
از مقوله هاى ارزشمند فن بديع ، جناس است . در واقع ، جناس از يك سو در كلام موسيقى ايجاد مى كند و از سوى ديگر ، سبب تداعى معانى مختلف يك لفظ مى گردد . در كلام امام على عليه السلام نيز جناس جايگاهى ويژه دارد ، و امام عليه السلام با توجّه به موقعيت هاى گوناگون ، مثل خطابه ، از جناس بهره گرفته است . در خطبه هاى نهج البلاغه ، جناس بيش از ديگر قسمت ها ديده مى شود ، و بيشترين جناس از نوع غير تام است .
آنچه نگارنده در اين تحقيق آورده ، به منظور آشنايى بيشتر با گفتار امام است ، كه پس از كلام اعجازگر خداى ـ تعالى ـ نمايشگر زيباترين شيوه هاى گفتار و نوشتار و تصويرگر بديع ترين تصويرپردازى هاست. هفت فصل اين رساله ، بيانگر اين زيبايى و نقش آفرينى است :
آغازگر سخن در اين رساله ، شرحى كوتاه در باره حيات پر بار امام على عليه السلام است ، كه اين دوران پر فراز و نشيب خود به برهه هايى تقسيم مى شود .
در ادامه، بحثى است در باره نهج البلاغه و مؤلف آن، كه به كلمات علما پيرامون نهج البلاغه و مؤلف آن و سپس مقام علمى و ادبى وى در شعر و شاعرى پرداخته است .
سپس ، وارد بحث تاريخ بلاغت و بديع شده ، و ضمن تعريف اين فن و تعريف جنا