۱۶.هر گاه مؤمن بميرد و برگه اى كه در آن دانشى باشد بر جاى بگذارد ، همان برگه روز قيامت ، پرده اى ميان او و آتش باشد و خداوند متعال در برابر هر حرف نوشته در آن ، شهرى هفت برابر بزرگتر از دنيا به او ببخشد و مؤمنى نيست كه ساعتى نزد دانشمند بنشيند مگر آن كه پروردگارش او را ندا دهد : نزد حبيبم نشستى ، به عزّت و جلالم سوگند ، تو را همنشين او در بهشت سازم و پروايى ندارم .

۱۷.به تأخير انداختن توبه ، فريب خوردن (از شيطان) است و امروز و فردا كردن ، مايه سرگردانى؛ و بهانه تراشى در برابر خداوند متعال ، مايه هلاكت؛ و پافشارى بر گناه ، (نشانه) ايمن پنداشتن خويش است و «جز زيان كاران (خودرا) از مكر خدا ايمن نمى پندارند .»

۱۶.المُؤمِنُ إذا ماتَ وَتَرَكَ وَرَقَةً واحِدَةً عَلَيها عِلمٌ تَكونُ تِلكَ الوَرَقَةُ يَومَ القِيامَةِ سِترًا فيما بَينَهُ وَبَينَ النّارِ ، وَأعطاهُ اللّهُ بِكُلِّ حَرفٍ مَكتوبٍ عَلَيها مَدينَةً أوسَعَ مِنَ الدُّنيا سَبعَ مَرَّاتٍ ؛ وَما مِن عَبدٍ مُؤمِنٍ يَقعُدُ ساعَةً عِندَ العالِمِ إلّا ناداهُ رَبُّهُ : جَلَستَ إلى حَبيبي ، وَعِزَّتي وَجَلالي لَاُسكِنَنَّكَ الجَنَّةَ مَعَهُ وَلا اُبالي . ^۱

۱۷.تَأخيرُ التَّوبَةِ اغتِرارٌ ، وَطولُ التَّسويفِ حَيرَةٌ ، وَالاِعتِلالُ ^۲ عَلَى اللّهِ هَلَكَةٌ ، وَالإِصرارُ عَلَى الذَّنبِ أمنٌ ، و «لا يَأمَنُ مَكرَ اللّهِ إلَا القَومُ الخاسِرونَ»^۳ . ^۴