۷۰.خدايا ، بى گمان سزاوارى تو به عفو ، برتر از سزاوارى من به كيفر است .

۷۱.كتاب خدا بر چهار گونه است : بر عبارت و اشاره و لطايف و حقايق ؛ پس عبارت براى توده مردم و اشاره براى خواص و لطايف براى اوليا و حقايق براى پيامبران است .

۷۲.آن كه بيشتر از اندازه خويش بخواهد ، سزاوار ناكامى است .

۷۳.عزّت آن است كه در برابر حقى كه بر تو لازم آيد ، سر فرود آورى .

۷۴.هر كس بزرگت داشت ، بزرگش دار و هر كس تو را سبك شمرد ، از خود بزرگوارى نشان ده .

۷۵.از ويژگى هاى نادان ، پاسخ گفتن پيش از شنيدن و ستيزه كردن پيش از فهميدن و حكم دادن به چيزى است كه نمى داند .

۷۶.سزاوارترين مردم به گذشت ، تواناترين آنهاست بر مجازات كردن و كم خردترين مردم كسى است كه به فرودست خود ستم كند و از آن كه عذر آورده ، درنگذرد .

۷۰.اللّهُمَّ إنَّكَ بِما أنتَ لَهُ أهلٌ مِنَ العَفوِ أولى مِنّي بِما أنَا لَهُ أهلٌ مِنَ العُقوبَةِ. ^۱

۷۱.كِتابُ اللّهِ عَلى أربَعَةِ أشياءَ : عَلَى العِبارَةِ ، وَالإِشارَةِ ، وَاللَّطائِفِ ، وَالحَقائِقِ . فَالعِبارَةُ لِلعَوامِّ ، وَالإِشارَةُ لِلخَواصِّ ، وَاللَّطائِفُ لِلأَولِياءِ ، وَالحَقائِقُ لِلأَنبِياءِ . ^۲

۷۲.مَن سَأَلَ ^۳ فَوقَ قَدرِهِ استَحَقَّ الحِرمانَ . ^۴

۷۳.العِزُّ أن تَذِلَّ لِلحَقِّ إذا لَزِمَكَ . ^۵

۷۴.مَن أكرَمَكَ فَأَكرِمهُ ، وَمَنِ استَخَفَّ بِكَ فَأَكرِم نَفسَكَ عَنهُ . ^۶

۷۵.مِن أخلاقِ الجاهِلِ الإِجابَةُ قَبلَ أن يَسمَعَ ، وَالمُعارَضَةُ قَبلَ أن يَفهَمَ ، وَالحُكمُ بِما لا يَعلَمُ . ^۷

۷۶.أولَى النّاسِ بِالعَفوِ أقدَرُهُم عَلَى العُقوبَةِ ، وَأنقَصُ النّاسِ عَقلًا مَن ظَلَمَ دونَهُ ، وَلَم يَصفَح عَمَّنِ اعتَذَرَ إلَيهِ . ^۸