۱۱۵.آن كه از هوسش پيروى كند ، آرزوى دشمنش را برآورد .

۱۱۶.آن كه مدارا و نرمش را وانهد ، بدبختى به او نزديك گردد .

۱۱۷.آن كه محلّ ورود را نشناسد ، در بيرون آمدن به زحمت افتد .

۱۱۸.آن كه پيش از آزمودن اطمينان كند ، بى گمان خود را در معرض هلاكت و فرجامى پر رنج قرار داده است .

۱۱۹.آن كه بدون شك بردن سرزنش كند ، بى درخواست ببخشد .

۱۲۰.سوار بر شهوات ، پس از افتادن بلند نمى شود .

۱۲۱.اعتماد به خداوند بهاى هر چيز گران بها و نردبان هر بلندى است .

۱۲۲.زنهار از همراهى شرور كه مانند شمشير آخته ، سيمايش زيبا و اثرش زشت است .

۱۲۳.درنگ و تأمل كن تا برسى و يا نزديك گردى .

۱۲۴.آن گاه كه سرنوشت فرود آيد ، مجالى نمى ماند .

۱۱۵.مَن أطاعَ هَواهُ أعطى عَدُوَّهُ مُناهُ . ^۱

۱۱۶.مَن هَجَرَ المُداراةَ قارَبَهُ المَكروهُ . ^۲

۱۱۷.مَن لَم يَعرِف المَوارِدَ أعيَتهُ المَصادِرُ . ^۳

۱۱۸.مَنِ انقادَ إلَى الطُّمَأنينَةِ قَبلَ الخُبرَةِ فَقَد عَرَّضَ نَفسَهُ لِلهَلَكَةِ ، وَلِلعاقِبَةِ المُتعِبَةِ . ^۴

۱۱۹.مَن عَتَبَ مِن غَيرِ ارتِيابٍ اُعتِبَ مِن غَيرِ استِعتابٍ . ^۵

۱۲۰.راكِبُ الشَّهَواتِ لا يُستَقالُ لَهُ عَثرَةٌ . ^۶

۱۲۱.الثِّقَةُ بِاللّهِ ثَمَنٌ لِكُلِّ غالٍ ، وَسُلَّمٌ إلى كُلِّ عالٍ . ^۷

۱۲۲.إيّاكَ وَمُصاحَبَةَ الشِّرّيرِ ؛ فَإِنَّهُ كَالسَّيفِ المَسلولِ ؛ يَحسُنُ مَنظَرُهُ ، وَيَقبُحُ أثَرُهُ . ^۸

۱۲۳.اِتَّئِد ، تُصِب أو تَكَد . ^۹

۱۲۴.إذا نَزَلَ القَضاءُ ضاقَ الفَضاءُ . ^۱۰