هنگامی که خداوند درجه ای از درجات رسول اکرم(ص) را که به سبب ایثارش را نشان موسی داد، موسی تحمل دیدن را نداشت.
تنبیه الخواطر عن سهل بن عبد اللّه:
قالَ موسی(ع): یا رَبِّ، أرِنی دَرَجاتِ مُحَمَّدٍ و اُمَّتِهِ.
قالَ: یا موسی، إنَّک لَن تُطیقَ ذلِک، ولکن اُریک مَنزِلَةً مِن مَنازِلِهِ جَلیلَةً عَظیمَةً فَضَّلتُهُ بِها عَلَیک وعَلی جَمیعِ خَلقی.
قالَ: فَکشَفَ لَهُ عَن مَلَکوتِ السَّماءِ فَنَظَرَ إلی مَنزِلَةٍ کادَت تَتلَفُ نَفسُهُ مِن أنوارِها وقُربِها مِنَ اللّهِ عز و جل، قالَ: یا رَبِّ، بِماذا بَلَّغتَهُ إلی هذِهِ الکرامَةِ؟!
قالَ: بِخُلُقٍ اِختَصَصتُهُ بِهِ مِن بَینِهِم وهُوَ الإِیثارُ. یا موسی، لا یأتینی أحَدٌ مِنهُم قَد عَمِلَ بِهِ وَقتا مِن عُمُرِهِ إلَا استَحییتُ مِن مُحاسَبَتِهِ، وَبوَّأتُهُ مِن جَنَّتی حَیثُ یشاءُ.[۱]
تنبیه الخواطر ـ به نقل از سهل بن عبد اللّه ـ:
موسی(ع) گفت: ای پروردگار من! درجات محمّد و امّت او را به من بنمایان.
خداوند فرمود: «ای موسی! تو تاب دیدن آنها را نداری؛ امّا [فقط] یک منزلت از منزلت های بزرگ و باشکوه او را به تو می نمایانم که به واسطه همان، او را بر تو و بر تمام آفریدگانم برتری دادم».
آن گاه، خداوند از ملکوت آسمان برای او پرده برداشت و موسی(ع)، منزلتی را دید که از [شدّت] پرتوهای آن و قُربش به خداوند، نزدیک بود قالب تهی کند. گفت: پروردگارا! به واسطه چه چیز، او را به این کرامت رساندی؟
فرمود: «به واسطه خصلتی که از میان ایشان، آن را به او اختصاص دادم، و آن خصلت، ایثار است. ای موسی! هیچ یک از ایشان نیست که دمی از عمر خویش به این خصلت عمل کرده باشد، مگر آن که از حسابرسی او شرم می کنم و در بهشت خود، هر جا که او بخواهد، جایش می دهم».
[۱]. تنبیه الخواطر: ج ۱ ص ۱۷۳، دانشنامه قرآن و حدیث: ج ۱ ص ۱۴۴.