امام صادق(ع) به زنی که خیال می کرد ازدواج نکردن سبب فضیلتش می شود، سفارش کرد که از این کارش دست بردارد چرا که اگر فضیلتی داشت، حضرت فاطمه(س) تن به ازدواج نمی داد.
الکافی عن عبد الصمد بن بشیر:
دَخَلَت امرَأَةٌ عَلی أبی عَبدِ اللّهِ(ع) فَقالَت: أصلَحَک اللّهُ، إنِّی امرَأَةٌ مُتَبَتِّلَةٌ.
فَقالَ: ومَا التَّبَتُّلُ عِندَک؟ قالَت: لا أَتزَوَّجُ، قالَ: ولِمَ؟ قالَت: ألتَمِسُ بِذلِک الفَضلَ.
فَقالَ: اِنصَرِفی، فَلَو کانَ ذلِک فَضلاً لَکانَت فاطِمَةُ(ع) أحَقَّ بِهِ مِنک، إنَّهُ لَیسَ أحَدٌ یسبِقُها إلَی الفَضلِ.[۱]
الکافی ـ به نقل از عبد الصمد بن بشیر ـ:
زنی، نزد امام صادق(ع) آمد و گفت: خدا شما را به سلامت دارد! من زنی تارک دنیا هستم.
امام(ع) فرمود: «منظورت از ترک دنیا چیست؟».
گفت: ازدواج نمی کنم.
فرمود: «چرا؟».
گفت: با این کار، در پی کسب فضیلت هستم.
فرمود: «برگرد که اگر در این کار، فضیلتی بود، هر آینه، فاطمه(ع) از تو، به آن، سزاوارتر بود. هیچ کس نیست که در فضیلت، بر او پیشی بگیرد».
[۱]. الکافی: ج ۵ ص ۵۰۹ ح ۳، دانشنامه قرآن و حدیث ج ۳ ص ۳۰۶.
