اگر از يک نويسنده، بيش از يک اثر استفاده شده است، ذکر منبع بدين شکل صورت مي‌گيرد:
(نام‏خانوادگي، سال انتشار اثر اوّل، شماره‌ي صفحه/ نام‏خانوادگي، سال انتشار، شماره‌ي صفحه)
در صورتي که به دو اثر مختلف با مؤلّفان متفاوت ارجاع داده شود به اين صورت به آن دو اشاره مي‌گردد:
(نام‏خانوادگي، سال انتشار، شماره‌ي صفحه/ نام‏خانوادگي، سال انتشار، شماره‌ي صفحه)
اگر مؤلّفان يک اثر بيش از سه نفر باشند، فقط نام‏خانوادگي يک نفر آورده مي‌شود و با ذکر واژه «ديگران» به ساير مؤلّفان اشاره مي‌گردد.
چ) نتيجه: حدود 100 ـ200 کلمه، حاوي جمع‌بندي و خلاصه‌گيري از مهم‌ترين مسايلي که نويسنده آن‌ها را در مقاله‌اش به طور مستند، شرح و بسط داده است.
ح) فهرست منابع: کتب و مقالاتي که نويسنده در مقاله‌اش به آن‌ها استناد نموده و يا از آن‌ها نقل مطلب کرده است.

روش تنظيم منابع

فهرست منابع در پايان مقاله و در صفحه‌اي جداگانه بر اساس حروف الفبا تنظيم گردد.
کتاب: عنوان کتاب، نام و نام‏خانوادگي، نام مترجم/ مصحّح: نوبت چاپ، محل نشر: ناشر، سال انتشار.
مقاله: «عنوان مقاله»، نام و نام‏خانوادگي، نام مجلّه، شماره مجلّه، سال انتشار.
پايان‌نامه: «عنوان پايان‌نامه»، نام و نام‏خانوادگي، پايان‌نامه کارشناسي ارشد/ دکتري، رشته، دانشکده، دانشگاه، سال دفاع.
منابع الکترونيکي: «نام مقاله»، نام و نام‏خانوادگي، آدرس اينترنتي.
منابع نامشخّص: در صورت تأليف به وسيله‌ي مرکز يا مؤسسه، نام آن ذکر مي‌شود و در صورت عدم تأليف به وسيله‌ي نويسنده يا مؤسّسه، با نام اثر آغاز مي‌شود.
عدم تعيين برخي مشخّصات: از الفاظ «بي‌جا» (بدون محل نشر)، «بي‌نا» (بدون ناشر)، «بي‌تا» (بدون تاريخ) استفاده شود.

شيوه‌نامه

پژوهشگران و نويسندگان محترم مناسب است به منظور سهولت ارزيابي، آماده‌سازي و چاپ مقالات در شماره‌هاي آينده، نکات ذيل را تدوين مقالات رعايت کنند:
الف) عنوان مقاله: ناظر به موضوع تحقيق، به صورت کوتاه و رسا درج گردد؛
ب) مشخّصات نويسنده: ذکر نام و نام‏خانوادگي نويسنده / نويسندگان به همراه رتبه‌‌ي علمي و سازمان وابسته؛
پ) چکيده: قريب 100 ـ150 کلمه به زبان فارسي (و در صورت امکان، به زبان انگليسي و عربي) به گونه‌اي که نمايان‌گر شرح مختصر و جامعي از محتويات نوشتار شامل بيان مسأله، هدف، ماهيّت پژوهش و نکته‌هاي مهمّ نتيجه بحث باشد؛
ت) کليدواژه‌ها: حداکثر تا 6 واژه از ميان کلماتي که نقش نمايه و فهرست را ايفا مي‌کنند و کار جست‌وجوي الکترونيکي را آسان مي‌سازد؛
ث) مقدّمه: در آن به هدف پژوهشگر از پژوهش و انتشار آن و نيز به زمينه‌هاي قبلي پژوهش و ارتباط آن‌ها با موضوع نوشتار به صورت واضح اشاره شود.
ج) بدنه‌ي اصلي مقاله
1. بدنه‌ي مقاله که متن اصلي است، پاراگراف‌بندي شده باشد، به گونه‌اي که هر پاراگراف حاوي يک موضوع مشخّص باشد.
2. هر دسته از موضوعات مرتبط در ذيل يک عنوان خاص قرار گيرند.
3. هر دسته از عناوين ذيل عنوان کلّي‌تر قرار گيرند، به نوعي که مجموعه‌ي مقاله از يک شاکله‌ي منسجم برخوردار بوده و تقديم تأخير مطلب در آن رعايت شده باشد.
4. در مواردي که مطلبي عيناً از منبعي نقل مي‌شود، ابتدا و انتهاي مطلب گيومه (« ») قرار داده شود. نقل به مضمون نيازي به درج گيومه ندارد.
5. هر مطلب نقل شده بايد به منبعي ارجاع داده شود.
6. به‌جاي ذکر مراجع در پانوشت يا پايان هر مقاله، در پايان هر نقل قول مستقيم يا غيرمستقيم، مرجع مورد نظر بدين ‌صورت ذکر مي‌شود: (نام‏خانوادگي مؤلّف، سال انتشار، شماره جلد و صفحه) در صورتي که نام‏خانوادگي مؤلّف مشترک است، بايد اسم وي هم اشاره گردد. در صورتي که از شخص مورد نظر در يک سال دو اثر يا بيشتر منتشر شده و در مقاله استفاده شده است، با آوردن حرف الفبا بعد از سال انتشار، ميان دو اثر تفکيک صورت مي‌گيرد.