فرضى به آن آثار چه اندازه علاقه نشان مىدهند؟ آيا درست است كه در تحليل پديده كمتوجهى به آنها، سخن از بىتوفيقىِ آنان به ميان آوريم يا دست كم، از كاهش ميزان مطالعه سخن گوييم؟
واقع اين است كه مطالعات علمى امروز، نه تنها ويژگىهاى فرهنگى - روانشناختىِ گروههاى مختلف مخاطبان، بلكه حتّى واژگان مناسب آنان را نيز معيّن كرده است. و يكى از رموز مقبوليّت آثار «ديگران»، توجّه به همين نكته است.
هفتم - نسبت به اصل قرآنىِ «تعاونوا على البرّ و التقوى» چه اندازه توجّه داريم؟ بايد پذيرفت كه وقتى اين توجه كمرنگ شود، تكروى و موازى كارى به اوج خود مىرسد و هركسى به خودش يا سازمان و مؤسسهاش مىانديشد، نه به نتيجه كار جمعى كه به دست مردم مىرسد. در نتيجه، مردم در نگاهى به خروجىِ مراكز قرآنى، مجموعهاى مىبينند كه از سازگارى و يكدستىِ مناسب برخوردار نيست.
در حالى كه امروز، به كمك ابزارهاى ارتباطى، حتّى با مراكز كشورهاى دور، به راحتى مىتوان ارتباط پيوسته و روزآمد داشت.
هشتم - رقابتها و امتيازهاى مادّى كه در اينگونه برنامههاى معنوى مطرح مىشود، بايد وسيله بمانند نه هدف. اگر اين مقدمه به «ذى المقدّمه» تبديل شود، «درمان» خود، دردى ديگر مىشود. آنگاه است كه:
از قضا سركنگبين صفرا فزودروغن بادام، خشكى مىنمود
از ياد نبريم كه امتيازهاى مادّى در نخستين روز، فقط جنبه تشويقى داشت براى گسترشِ فضاى معنوى، و نه بيشتر.
در يك نگاه، تمام اين عوامل را مىتوان در يك جمله خلاصه كرد:
غفلت از همراهىِ عترت با قرآن، كه الگوهاى عملى صحيح و معصوم را از كتاب خدا، جدا مىسازد.
6. رسول خدا صلى اللَّه عليه وآله در كلامى جاودانه، از امّت شِكوه مىكند كه چرا از قرآن روى گرداندهاند: «و قال الرسول يا ربّ انّ قومى اتّخذوا هذا القرآن مهجوراً» (فرقان (25) /
