30). اين‏گونه گرد مهجوريت بر چنين نامه نامور الهى نشاندن، در حالى است كه امروزه، دنياى خسته از سلطه دانشِ بدون منش و علمِ بى‏اخلاق، به دين روى آورده است و درمان دردهايش را در دين مى‏جويد. كارنامه ما، در عرضه دين صحيح - به ويژه در مقام عمل - و معرفى آن به جهان به شيوه روزآمد، چگونه است؟ چگونه مى‏خواهيم نعمتِ اسلام و ايمان و هدايت به كتاب اللَّه را شكر گزاريم و از كيفرِ كفرانِ آن در امان بمانيم؟
امامان معصوم عليهم السلام به ما آموخته‏اند كه كارهاى خود در بارگاه الهى را همواره كوچك و مختصر بدانيم، گرچه در نظر خودمان بلند و مهمّ جلوه كند.
امام كاظم عليه السلام به راوى تعليم مى‏كند كه اين دعا را زياد بخواند: «اللهم لاتجعلنى من المعارين و لا تخرجنى من التقصير» (كافى، ج 2، ص 73)
به راستى، كيست كه بتواند حقّ اين همه نعمتِ خداوندى را - كه همچون بارانِ ريزان، پيوسته و بى‏گسست، بر سر ما مى‏بارد - ادا كند؟


بنده همان بِه كه ز تقصير خويش‏عذر به درگاه خداى آورد
ور نه سزاوار خداوندى‏اش‏كس نتواندكه به جاى آورد
7. در اين ميان، بزرگترين نعمت، نعمتِ وجودِ بزرگترين مخلوق و والاترين بنده، امام عصر حضرت بقية اللَّه ارواحنا فداه است كه امروز تالىِ قرآن است و فردا احياگر آن. در آستان بلندِ او، هر همّتى كوتاه است و در پيشگاه احسانِ دريابارش، هر شكرى قاصر.
اين همه، در جايى است كه كارى انجام دهيم، و درست به سامان آوريم، و به كيفيت بينديشيم. اگر آن هم نباشد، روسياهى مضاعف مى‏شود. و مباد كه در برابر آن امام همام، گرفتار چنين شرمسارى شويم.
دستِ خدايىِ آن حجّت حقّ، از سرِ ما بر كنار مباد. و سايه همايونِ آن هماى رحمت، همچنان بر فرد فرد و جامعه ما مستدام باد. آمين.