با توجه به اینکه عذاب سخت قیامت در انتظار کافران است، احتیاط اقتضا می کند که از کفر دست بردارند حتی اگر با قطعیت به وجود عذاب پی نبرده باشند.
الإمام الصادق(ع) ـ فی مُناظَرَتِهِ لِلطَّبیبِ الهِندِی ـ:
قُلتُ: أرَأَیتَ إِن کانَ القَولُ قَولَک، فَهَل یخافُ عَلَی شَیءٌ مِمّا أُخَوِّفُک بِهِ مِن عِقابِ اللّهِ؟ قالَ: لا.
قُلتُ: أفَرَأَیتَ إِن کانَ کما أَقولُ ـ وَالحَقُّ فی یدی ـ ألَستُ قَد أَخَذتُ فیما کنتُ أُحاذِرَ مِن عِقابِ الخالِقِ بِالثِّقَةِ، وأنَّک قَد وَقَعتَ بِجُحودِک وإِنکارِک فِی الهَلَکةِ؟ قالَ: بَلی.
قُلتُ: فَأَینا أَولی بِالحَزمِ وأقرَبُ مِنَ النَّجاةِ؟ قالَ: أنتَ.[۱]
امام صادق(ع) ـ در یادکردِ مناظره اش با طبیب هندی ـ:
گفتم: «اگر سخن تو درست باشد، در آن صورت، آیا از کیفر خداوند که تو را از آن بیم می دهم، بیمی بر من می رود؟».
گفت: نه.
گفتم: «اگر مطلب چنان باشد که من می گویم ـ و البتّه حق با من است ـ آیا از کیفر آفریدگار که از آن حذر می کنم، در امان نمانده ام و تو، با نفی و انکارت، به هلاکت نیفتاده ای؟».
گفت: چرا.
گفتم: «پس، کدام یک از ما به احتیاط، سزاوارتر و به نجات، نزدیک تر است؟».
گفت: تو.
[۱]. بحار الأنوار: ج ۳ ص ۱۵۴، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۵، ص ۱۹۴.
