۰.مُعلّى پسر خُنَيس گويد:در روز نوروز, بر امام صادق(ع) وارد شدم. فرمود: «آيا اين روز را مى شناسى؟». گفتم: قربانت گردم! اين روز را فارسيانْ گرامى مى دارند و به يكديگر هديه مى دهند. فرمود: «سوگند به خانه كعبه كه اين, رمزى ديرينه دارد و برايت روشن مى سازم تا آگاه گردى». گفتم: سرورم !آموختن اين امر از شما برايم بهتر از آن است كه مردگان زنده شوند و دشمنانم بميرند.
آن گاه فرمود: «اى معلّى! روز نوروز, همان روز است كه خداوند از بندگان پيمان گرفت او را بپرستند و به او شرك نورزند, به پيامبران و حجت هايش بگروند و به امامان ايمان آورند. اين همان روز است كه خورشيد طلوع كرد, بادها وزيدن گرفت و گل هاى زمين روييدند. اين همان روزى است كه كشتى نوح(ع) بر ساحل جودى آرامش يافت و همان روزى است كه خداوند, گروهى چند هزار نفره را كه از ترس مرگ از خانه ها بيرون رفته بودند زنده ساخت, پس از آن كه آنان را ميرانده بود. اين, روز فرود جبرئيل بر پيامبر اسلام است و روزى است كه پيامبر(ص) امام على(ع) بر دوش گرفت تا بت هاى قريش را در مسجد الحرام شكست و در همين روز, ابراهيم, بت ها را شكست. اين همان روزى است كه پيامبر به يارانش دستور داد با على(ع) بيعت كنند و در همين روز, على را براى بيعت گرفتن از جنيان فرستاد. در همين روز, دومين بيعت با اميرالمؤمنين انجام شد. در همين روز بر نهروانيان پيروز شد و ذوالثديه (صاحب پستان) را به قتل رساند. در اين روز, قائم ما و صاحبان حكومتْ قيام كنند و در همين روز, قائم ما بر دجّال پيروز گردد و او را در زباله دان كوفه به دار آويزد. در هر روز نوروزى, ما آرزوى فرج داريم; چرا كه آن از روزهاى ما و شيعيان ماست. فارسيان, آن را گرامى داشتند و شما آن را ضايع كرديد.»
و فرمود: يكى از پيامبران بنى اسرائيل از خداوند پرسيد چگونه مردمانى را كه خارج شدند, زنده مى كند. خداوند بدو وحى كرد كه در نوروز, آب بر قبر آنان بپاشد و آن, اولين روز سال فارسيان است و آنها زنده شدند, در حالى كه سى هزار نفر بودند. از همين جا پاشيدن آب در نوروز, سنّت شده است.
گفتم: آيا نام هاى روزهاى فارسى را به من تعليم نمى دهى؟ فرمود: اى معلّى! اينها روزهايى كهن از ماه هايى كهن است. هر ماه, سى روز است, بدون كم و كاست….
گفتنى است ابن فهد نيز بخشى از اين روايت را پيش از علاّمه مجلسى در كتاب «المهذّب البارع» آورده است. ۱
