جايگاه تحف العقول در منابع روايی شيعه - صفحه 248

ج. دوره معاصرين

به تصديق بسياري از علما و فرهيختگان متأخّر، حراني عالمي فاضل و عامل بوده و در فقه و حديث مورد توجه عالمان بوده و از محضر محدثان و فقيهان بزرگ عصر خود بهره برده و در علوم حديث و فقه تبحر يافته است.
شيخ آقا بزرگ تهراني نوشته است:
حسن بن شعبه، صاحب کتاب تحف العقول معاصر شيخ صدوق بوده ـ که متوفاي سال 381 ق، است ـ و از ابوعلي محمد بن همام بن سهيل اسکافي (متوفي 336) نقل روايت کرده است و شيخ مفيد (متوفاي 413) از او روايت کرده است.
بحراني او را از مشايخ شيخ مفيد دانسته است. ۱ ولي سيد محسن امين نوشته است:
اگر چه شيخ مفيد از وي روايت کرده است، ولي دليلي بر اين‌که او از مشايخ مفيد باشد، وجود ندارد.۲
صاحب رياض العلماء، قمي، خوانساري و مامقاني، در باره ابن شعبه نوشته‌اند: مردي فاضل، عالم، فقيه، اهل حديث و مشهور بوده و صاحب کتاب تحف العقول و التمحيص است.
دواني نوشته است:
در تراجم آمده که وي نزد ـ ابو علي محمد بن همام ـ (م436 ق)، شاگردي کرده و از او اجازه روايت داشته است. ۳
خويي معتقد است:
تصريح اعلام متأخر بر وثاقت و حسن، در صورتي موجب توثيق اوست که به عصر آن فرد نزديک باشد؛ مانند توثيقات منتجب الدين و ابن شهر آشوب، اما توثيقات ديگران مانند ابن طاووس، علامه و افراد متأخر از آنان، مانند مجلسي ـ که از عصر علماي پيشين فاصله زيادي دارند ـ قابل اعتنا نيست؛ زيرا بدون ترديد، مبتني بر حدس و اجتهاد است.۴
بر اين اساس، توثيق علماي معاصر، در بارة حراني جايگاهي ندارد؛ علاوه بر آن، در بارة شخصيت حراني نکات مبهمي به شرح زير مطرح شده است:

1. اتهامات حراني

برخي از نويسندگان معاصر حراني را به غلو و وابستگي به فرقه‌هاي غير اماميه منسوب کرده‌اند. اکنون به بررسي آن مي‌پردازيم.

1.. رياض العلماء، ج۱، ص۲۴۴؛ تکمله آمل الآمل، ص ۴۱۴؛ روضات الجنات، ج۲، ص۲۹۰؛ تنقيح المقال، ج ۱، ص ۲۹۳.

2.. اعيان الشيعة، ج۵، ص ۱۸۵.

3.. ابو علي محمد بن همام کاتب اسکافي(م ۳۳۲ق) از عالمان و محدثان نيمه اول قرن چهارم و از مشايخ بزرگ شيعه در بغداد است. فقه و حديث را از مفاخر بزرگي چون احمد بن بشر فرا گرفت و جمعي از فقيهان و محدثان مشهور، از جمله ابن قولويه، شيخ صدوق و ابن شعبه حراني را تربيت کرد. از آثار او کتاب الانوار في تاريخ الأئمه است. (مفاخر اسلام، ج ۳، ص ۴۶).

4.. معجم رجال و تفصيل الطبقات الرواة، ج ۱، ص ۴۲.

صفحه از 260