الف. اتهام غلو

برخي از انديشمندان حراني را به غاليان منسوب کرده‌اند. از آنجا که در قسمتي از مقدمه تحف العقول آمده است:
علي تواترها في الشيعة المستبصرين و استفاضتها فيهم.
مدرسي مي‌نويسد:
تعبير او از شيعه با عنوان الشيعة المستبصرين تعبير غريبي است و معمولاً به کار نمي‌رود. به نظر مي‌رسد در اصل الشيعة المقصرين بوده است.
سپس در باره عبارت و استفاضتها فيهم مي‌نويسد:
احتمالاً نويسنده مي‌خواهد بگويد که توقيعات آن حضرت [امام عصر (عج)] در ميان جامعه شيعه مقصره در حد تواتر و استفاضه روايت مي‌شـود. از آنجا که نُصيريـان و غُلات، شيعيان امامي معتدل و با گرايش غير غاليانه را مقصره مي‌خوانده‌اند، احتمال وابستگي او به غلات وجود دارد. تعبير فيهم نيز از اين لحاظ مهم است.^۱
سخن مدرسي سخن استواري نيست؛ زيرا ادعاي او مبني بر اين‌که واژه شيعه مستبصر به کار نمي‌رود، صحيح نيست. در بيانات ائمه، عباراتي چون «هُوَ عَارِفٌ مُسْتَبْصِر»^۲ ، «وَ بِفَضْلِک مُسْتَبْصِر»^۳ و... وجود دارد. پس اين صفت مي‌تواند در بارة شيعه نيز به کار رود. ايشان براي اثبات مقصود خود ر ا، واژه تصحيف^۴ شده دانسته و آن را «شيعه مقصره» خوانده است که دليلي بر اين سخن وجود ندارد.
علاوه بر آن، علامه طباطبايي نوشته است:
ابي اسحاق القمي، نقل کرده است که به امام محمد بن علي باقر عليه السلام عرضه داشتم: يا بن رسول اللَّه، از «المؤمن المستبصر» برايم بگو که وقتي داراي معرفت مي‌شود و کمال مي‏يابد، آيا باز هم زنا مي‏کند؟ فرمود: به خدا سوگند! نه‏ ...^۵

ب. نصيري بودن

مدرسي نوشته است:
وجود وصيت مفضل در کتابي که تنها به ذکر احاديث حضرت رسول و يازده امام [به جز امام دوازدهم] مي‌پردازد، مي‌تواند دليل نُصيري بودن مؤلف باشد و نشان دهنده آن است که وي در ميان شيعيان نصيري حرّان از موقعيت خوبي برخوردار بوده است.^۶