همچنين شخصي به نام محمد بن نُصير ـ که از غلات نصيري بوده و با پيروان خود در منطقه‌اي از شام زندگي مي‌کرده است ـ حراني را از همفکران خود دانسته است. تشيع نصيري در حرّان سابقه‌دار بوده است و نقل وصيت مفضل جعفي در کتاب تحف العقول، مي‌تواند نشانة احترام به نصيريان و قرينه‌اي بر اين‌که ابن شعبه حرّاني با اين خاندان مرتبط بوده است، باشد.
رجال النجاشي از اين متن با عنوان «وصية المفضل»^۱ و الفهرست طوسي، با عنوان «المفضل بن عمر، له وصيه يرويها»^۲ ياد کرده‌اند. سند آن، از طريق محمد بن سنان است که هر دو در ترويج سنت‌هاي غاليانه شيعي سهم مهمي دارند.
قسمت اندکي از اين وصيت در منابع قديمي شيعه مانند: المحاسن برقي و الکافي کليني آمده است.^۳
راوي اين متن در الکافي، جعفر بن محمد بن مالک کوفي،^۴ از قاسم بن ربيع صحاف^۵ است.^۶
اين اتهام نيز پذيرفته نيست؛ زيرا:
يک. روايان متعددي به نام محمد بن نصير وجود دارد که برخي از آنان مورد وثوق علماي رجال بوده‌اند.
در شهر حران از دو عالم نصيري به نام ابن شعبه حراني ياد کرده‌اند:
الف. حمزة بن شعبة حرّاني که او را مؤلف حجة المعارف دانسته‌اند.
ب. محمد بن شعبة حرّاني، مؤلف کتاب الأصيفر^۷ و هيچ يک را متهم به غلو ندانسته‌اند.
سيد محمد سعيد حکيم نوشته است:
نام محمد بن نصير، مشترک بين افراد متعددي است. گفته‌اند آن‌که مورد وثوق عياشي است، از نميري در زمان انحراف او روايت نکرده است. و اگر در زمان استقامت او روايت کرده، پس حديث او معتبر است.^۸
طوسي محمد بن نصير را توثيق کرده است.^۹ کشي، ابن داود و خويي نيز مطالبي در تأييد اين سخن بيان کرده‌اند.