دعائم الإسلام:
عَن جَعفَرِ بنِ مُحَمَّدٍ(ع) أنَّهُ قالَ:
کانَ أبی(ع) إذا رَأی شَیئا مِنَ الطَّعامِ فی مَنزِلِهِ قَد رُمِی بِهِ، نَقَصَ مِن قوتِ أهلِهِ مِثلَهُ.
وکانَ یقولُ فی قَولِ اللّهِ عز و جل:«وَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً قَرْیةً کانَتْ ءَامِنَةً مُّطْمَئِنَّةً یأْتِیهَا رِزْقُهَا رَغَدًا مِّن کلِّ مَکانٍ فَکفَرَتْ بِأَنْعُمِ اللَّهِ فَأَذَاقَهَا اللَّهُ لِبَاسَ الْجُوعِ وَ الْخَوْفِ بِمَا کانُواْ یصْنَعُونَ»[۱]، قالَ: هُم أهلُ القَریةِ، کانَ اللّهُ عز و جل قَد أوسَعَ عَلَیهِم فی مَعایشِهِم فَاستَخشَنُوا الاِستِنجاءَ بِالحِجارَةِ، وَاستَعمَلوا مِن الخُبزِ مِثلَ الأَفهارِ، وکانوا یستَنجونَ بِها. فَبَعَثَ اللّهُ عَلَیهِم دَوابَّ أصغَرَ مِنَ الجَرادِ، فَلَم تَدَع لَهُم شَیئا مِمّا خَلَقَهُ اللّهُ مِن شَجَرٍ ولا نَباتٍ إلّا أکلَتهُ، فَبَلَغَ بِهِمُ الجَهدُ إلی أن رَجَعوا إلَی الَّذی کانوا یستَنجونَ بِهِ مِنَ الخُبزِ، فَیأکلونَهُ.[۲]
دعائم الإسلام:
از امام صادق(ع) روایت شده است که فرمود: «پدرم(ع) هرگاه تکه نانی را در منزلش می دید که دور انداخته شده است، به همان اندازه، از توشه خانواده اش کم می کرد».
و در باره این سخن خداوند عز و جل: «و خدا، آبادی ای را نمونه آورد که امن و آرام بود و روزی اش از هر جا فراوان می رسید. پس نعمت های خدا را ناسپاسی کردند و خدا هم به سزای کاری که کردند، طعمِ گرسنگی و ناامنی را به ایشان چشانید»، می فرمود:
«خداوند عز و جل به زندگی مردم این آبادی، چندان گشایش داد که استنجا کردن با سنگ را زِبْر و خشن یافتند و از نان، شبیه قلوه سنگ ساختند و با آنها، استنجا می کردند. لذا خداوند، حشراتی کوچک تر از ملخ به سراغشان فرستاد و آن حشرات، هر درخت و گیاهی را که خداوند آفریده بود، تماما خوردند و کار به حدّی بر مردم سخت شد که به سراغ همان نان هایی که با آنها استنجا کرده بودند، می رفتند و آنها را می خوردند».
[۱]. النحل: ۱۱۲
[۲]. دعائم الإسلام: ج ۲ ص ۱۱۴ ح ۳۷۹، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۷، ص ۵۳۲.
