الإقبال ـ فی ذِکرِ صَحیفَةِ آدَمَ(ع) الَّتی وَرِثَها شَیثُ(ع) وَالَّتی کانَت عِندَ رُسُلِ النَّبِی(ص) إلی نَجرانَ وَالَّتی کان فیها ـ:
بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ، أنَا اللّهُ لا إلهَ إلّا أنَا الحَی القَیومُ، مُعَقِّبُ الدُّهورِ وفاصِلُ الاُمورِ، سَبَقتُ بِمَشِیتِی الأَسبابَ، وذَلَّلتُ بِقُدرَتِی الصِّعابَ، فَأَنَا العَزیزُ الحَکیمُ الرَّحمنُ الرَّحیمُ، اِرحَم تُرحَم، سَبَقَت رَحمَتی غَضَبی، وعَفوی عُقوبَتی، خَلَقتُ عِبادی لِعِبادَتی، وألزَمتُهُم حُجَّتی، ألا إنّی باعِثٌ فیهِم رُسُلی، ومُنزِلٌ عَلَیهِم کتُبی، اُبرِمُ ذلِک مِن لَدُن أوَّلِ مَذکورٍ مِنَ بَشَرٍ إلی أحمَدَ نَبِیی وخاتَمِ رُسُلی، ذاک الَّذی أجعَلُ عَلَیهِ صَلَواتی واُسلِک فی قَلبِهِ بَرَکاتی، وبِهِ اُکمِلُ أنبِیائی ونُذُری.
قالَ آدَمُ(ع): إلهی، مَن هؤُلاءِ الرُّسُلُ؟ ومَن أحمَدُ هذَا الَّذی رَفَعتَ وشَرَّفتَ؟
قالَ: کلٌّ مِن ذُرِّیتِک، وأحمَدُ عاقِبُهُم [ووارِثُهُم] .
قالَ: رَبِّ، بِما أنتَ باعِثُهُم ومُرسِلُهُم؟
قالَ: بِتَوحیدی، ثُمَّ اُقَفّی ذلِک بِثَلاثِمِئَةٍ وثَلاثینَ شَریعَةً، أنظُمُها واُکمِلُها لِأَحمَدَ جَمیعا، فَأَذِنتُ لِمَن جاءَنی بِشَریعةٍ مِنها مَعَ الإیمانِ بی وبِرُسُلی أن اُدخِلَهُ الجَنَّةَ.[۱]
الإقبال ـ در یادکرد از کتاب آدم(ع) که شیث، آن را به ارث بُرد و نزد فرستادگان محمّد(ص) به نجران بود و در آن آمده است ـ:
به نام خدای بخشنده مهربان. منم خدا که معبودی جز من نیست. زنده و پایدارم. در پی هم آورنده روزگاران و جدا کننده کارهایم. خواست خود را بر سبب ها پیش افکنده ام و با قدرت خویش، سختی ها را رام و مقهور ساخته ام. پس منم شکست ناپذیر استوارکارِ بخشنده مهربان. رحم کن تا به تو رحم شود. مهر من، بر خشم من و گذشتم بر کیفرم پیشی دارد. بندگانم را برای این آفریده ام که مرا پرستش کنند و حجّتم را بر آنان تمام کردم. فرستادگان خویش را در میانشان برانگیختم و کتاب هایم را بر آنان فرو فرستادم و این را از زمان نخستین بشری که آفریدم تا پیامبرم و خاتم فرستادگانم احمد، ادامه دادم؛ همو که درودهایم را برای او قرار دادم و برکت هایم را در دلش روان ساختم و [سلسله] پیامبرانم و هشدار دهندگانم [رسولان] را به واسطه او کامل کردم.
آدم(ع) گفت: معبودا! این فرستادگان، کیستند؟ و این احمد که او را بزرگی و ارجمندی بخشیدی، کیست؟
خداوند فرمود: «همگی از نسل تو هستند و احمد، واپسینِ آنها و وارث آنهاست».
گفت: پروردگارا! آنان را برای چه [پیامی] برمی انگیزی و می فرستی؟
فرمود: «برای [ابلاغ] یکتایی ام، و برای این کار، سیصد و سی شریعتِ پیاپی می فرستم و همه آنها را در شریعت احمد، منظّم و کامل می گردانم. پس برای کسی که با یکی از این شریعت ها، همراه با ایمانِ به من و به فرستادگانم، نزد من بیاید، روا دارم که او را به بهشت درآورم».
[۱]. الإقبال: ج ۲ ص ۳۳۴، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۷، ص ۱۷۴.
