4. لزوم تنظيم اعتقادنامه‌ها و مناسک خاص مسيحي
اعتقادنامه «creed» برگرفته از واژه لاتيني «credo» به معناي «من اعتقاد دارم» است و به معناي بيانيه‌هاي رسمي است که در آن اعتقادات و باورهاي مسيحي انعکاس يافته است. اعتقادنامه‌ها به عکس اعتراف‌نامه‌ها که به يک فرقه ي خاص اختصاص دارد، تمام کليساي مسيحي را در بر مي‌گيرد. از نظر صاحب نظران مسيحي علّت اصلي پيدايش اين اعتقادنامه‌ها، نياز شديد به ارايه ي خلاصه‌اي سهل الوصول از آيين مسيحيّت بود که در مناسبت‌هاي عمومي قابل استفاده باشد؛ نظير آيين تعميد که در کنار پذيرش نوکيشان عقايد مسيحي به آنان ابلاغ مي‌شد. اعتقادنامه رسولان و اعتقادنامه نيقيه از مشهورترين اعتقادنامه‌هاي مسيحيان است که در مراسم مهم و عمومي خوانده مي‌شود. در اعتقادنامه رسولان از خدا، عيسي مسيح، و روح القدس و نيز الوهيّت مسيح و روز رستاخيز صحبت به ميان آمده است. در اعتقادنامه نيقيه ضمن تأکيد بر الوهيت عيسي، اين جملات گنجانده شده است:
«امّا کليساي جهاني و رسولان، کساني را که سخنان زير را مي گويند لعنت مي‌کند: "زماني بوده است که پسر وجود نداشته است"،" او وجود نداشته است و بعد به وجود آمده است،" " او از نيستي به وجود آمده است. »" ۱
کليسا افزون بر اعتقادنامه‌ها، اعمال و مناسکي ويژه را طراحي کرد که به اذعان عموم متالهان مسيحي در کتاب مقدّس از آن‌ها گفت وگو نشده است. نظير آيين تعميد، علامت صليب، يا چرخيدن به‌سمت شرق در حين عبادت يا نيايش مخصوص عشاء رباني، يا سه بار غوطه‌ور خوردن در آب غسل تعميد. ۲
جايگاه سنّت در ميان متالهان مسيحي
از مباحث پيش گفته دانسته شد که سنّت مسيحي عبارت است از: «آموزه و اعمال کليسا از آغاز تاکنون که يا بيانگر تفسير کتاب مقدّس است يا بيانگر آن دسته از آموزه‌ها و اعمالي است که کتاب مقدّس از آن‌ها ساکت است.»
بر اساس اين تعريف حداقل يکي از دو ويژگي ذيل براي کتاب مقدّس امري مسلّم فرض شده است:
1. نيازمندي به شرح و تبيين؛
2. سکوت درباره‌ي برخي از آموزه‌ها و مناسک ديني.
1.(همان، ص۵۷ و ۵۸.)
2.(گروهي از نويسندگان، ۱۳۷۹، ص۴۷.)
