شيخ بهايي در تعريف اين علم مي‌گويد: «عِلْمٌ يُبْحَثُ فيهِ عَنْ سَنَدِ الْحَديثِ وَ مَتْنِهِ وَ كَيْفيةِ تَحَمُّلِهِ وَ آدابِ نَقْلِهِ.» ^۱
او بر اين عقيده‌ است كه علم درايه، علمي است كه در آن از سند و متن، چگونگي نقل و آداب روايت حديث گفت‌وگو مي‌شود.
شهيد ثاني هم در كتاب «الرعايه في علم الدرايه» علم درايه را اين‌گونه تعريف مي‌كند: «علم درايه علمي است كه در آن از متن و طرق حديث (سند)‌ درست يا نادرست و مخدوش بودن و يا هر آنچه براي شناخت مقبول و مردود بودن آن نياز است، بحث مي‌كند.»^۲۳

هدف از يادگيري

با بياني كه گذشت، مشخص شد كه اين علم، به دانش‌پژوه اين كمك را مي‌كند تا با يادگيري اصطلاحات اين علم بتواند، احاديث درست و مقبول را از احاديث نادرست و مردود تشخيص دهد.
شهيد ثاني در بيان فايده‌ي اين علم مي‌گويد: «هدف اين علم، شناخت آن احاديثي است كه مي‌توان آن‌ها را پذيرفت و بدان عمل نمود و در مقابل نيز، شناخت احاديثي كه نبايد آن‌ها را پذيرفت؛ بلكه بايد از آن‌ها دوري نمود.» ^۴
برخي اشکالي را در جدايي اين علم از ديگر علوم حديثي قابل خدشه مي‌دانند و قايل هستند که اصطلاحاتي که در اين علم به طور جداگانه بحث شده است، بايد در همان علم رجال و فقه الحديث بحث شود و نياز به تأسيس علم جديدي با عنوان اصطلاحات نيست.
ايشان قايل هستند، همان‌طور که در هر دانشي اصطلاحات آن علم در ابتداي همان آن دانش به‌عنوان مقدمات و مبادي مطرح مي‌شود، در علوم حديثي هم بايد اين‌گونه باشد و ليکن اين ‌گونه درست نيست؛ چرا که در علم درايه چنين نيست که اصطلاحات دو علم رجال و فقه الحديث در آن، بحث شود؛ بلکه در آن از اصطلاحاتي بحث مي‌شود که مربوط به متن و سند است؛ امّا به رجال و فقه الحديث مربوط نمي‌شود.^۵۶