در تاريخ حديث به‌طور جداگانه به بخش‌هاي مختلف آن پرداخته و درباره‌ي نگاشته‌هاي حديثي نيز، بحث مي‌شود. در کنار مطالبي که در تاريخ حديث شيعه مطرح مي‌شود، در نزد اهل سنّت نيز بحث مي‌شود.۱
منبع شناسي
عالمان بسياري در ساليان دراز، اقدام به جمع‌آوري احاديث معصومين(عليهم السلام) کرده‌اند که شناخت اين مجموعه‌هاي حديثي بسيار راهگشاي محقّقان در امور ديني است.
آشنايي با نخستين نگاشته‌هاي شيعه با عنوان اصول اربعمأه و پس از آن انتقال اين دسته از معارف به رساله‌هاي موضوعي و پس از آن نگارش جوامع حديثي، مطلبي است كه علم منبع‌شناسي عهده‌دار آن است.
بر محقّقاني كه قصد فهم معارف ديني از طريق احاديث اهل‌بيت(عليهم‌السلام) را دارند، لازم است به‌گونه‌اي درست و دقيق منابع حديثي را بشناسند تا بتوانند از اين منبع عظيم كه حاصل همّت عالمان شيعي است، استفاده کامل و دقيق را ببرند.
شناختي كه مورد نظر است، عبارت است از: شناخت مؤلّف کتاب، اساتيد او، مدرسه‌ي فقهي و فکري نويسنده‌ي کتاب، عصر تاريخي، حوادث اجتماعي و فرهنگي دوران او، چگونگي نگارش کتاب، ضابط بودن نويسنده و بسياري مطالب ديگر که راهگشاي امر تحقيق است.
"منبع شناسي" علمي است ابزاري كه به تبيين و توصيف هريک از کتاب‌هاي حديثي پرداخته و سبک و شيوه‌ي نگارش هر کدام را با ذکر هدف آن تبيين مي‌نمايد.
1.. براي مطالعه‌ي بيشتر در اين‌باره‌ي مي‌توانيد به کتاب‌هاي زير مراجعه نمائيد: پژوهشي در تاريخ حديث شيعه نوشته‌ي مجيد معارف؛ تاريخ حديث شيعه عصر حضور نوشته‌ي استاد سيّد کاظم طباطبايي؛ تاريخ حديث نوشته‌ي اسدالله جمشيدي.
