3- استناد به اشعار

مؤلّف، هفتاد مرتبه از شعر شاعراني مانند: أعشي، فرّاء، حسّان بن ثابت، الهذليّ، امرؤ القيس، الخنساء، ابوالاسود الدئلي، الاخطل، حاتم طائيّ، عمرو بن کلثوم و کميت بن اسدي، به‌جهت اغراض زير بهره برده است:
براي اشاره به معناي اصلي يک واژه،^۱ به‌جهت صحّت يک تأويل، ^۲ تأييد کاربرد لغت در غير معناي معمول،^۳ تأييد استعمال معناي مجازي يک کلمه^۴ ‌ و يا صحّت حذف يکي از قسمت‌هاي جمله چون الف ‌استفهام. و گاهي نيز براي القاي يک شبهه و اشکال از شعري که متضمن ايراد مربوط به بحث است، استفاده مي‌کند.^۵ که گاهي چند شعر را براي يکي از موارد فوق ذکر مي‌کند. شيوه‌ي مؤلّف در بخش تنزيه ائمه(عليهمالسلام) در استفاده از شعر، متفاوت است. وي در اين بخش براي تأييد و يا اشاره به معناي اصلي از شعر بهره نبرده است؛ بلکه براي تقويت اشکال ذکري از آن به‌ميان آورده است.^۶

4-کمک از ساير آيات قرآن کريم

از جمله، در جريان يعقوب، شبهه اين است که چرا يعقوب يوسف را بر بقيه فرزندان خود ترجيح داد تا زمينه‌ي حسادت ديگران را پيش آورد تا اين‌که گفتند: «إِذْ قالُوا لَيوسُفُ وَ أَخُوهُ أَحَبُّ إِلى‏ أَبينا مِنَّا وَ نَحْنُ عُصْبَةٌ إِنَّ أَبانا لَفي‏ ضَلالٍ مُبينٍ.» در اين آيه ضلال و خطا را به يعقوب نسبت داده‌اند. سيّد مرتضي اين‌گونه به جواب از اين شبهه مي‌پردازد:
«أن المحبة التي هي ميل الطباع ليست مما يكتسبه الانسان و يختاره و إنما ذلك موقوف على فعل الله تعالى فيه. و قد قال الله تعالى: «ولن تستطيعوا أن تعدلوا بين النساء ولو حرصتم.»^۷ إنما أراد ما بيناه من ميل النفس الذي لا يمكن الإنسان أن يعدل فيه بين نسائه لأن ما عدا ذلك من البر و العطاء و التقريب و ما أشبه يستطيع الإنسان أن يعدل فيه بين النساء.» ^۸