بعدى اين مقاله، بيان خواهد شد.

كليد واژه ها:فقه شيعه، تاريخ / اصوليان / اخباريان / قواعد فقه / اصفهانى، ميرزا مهدى / فقه الحديث امامى، قرن 14 / اجتهاد.

مقدمه

درتاريخ حديث و فقاهت شيعى در قرن چهاردهم، بسيارى از بزرگان و نخبگان جلوه و بروز يافتند، كه هريك از آنها چون ستاره اى تابناك در آسمان علم و دين درخشيد.
يكى از اين بزرگان، مرحوم آيه الله ميرزا مهدى غروى اصفهانى (1303 ـ 1365 قمرى) است كه ديدگاه هاى راه گشا و اثر گذار در زمينه حديث و فقه الحديث ـ به ويژه تفقّه در احاديث عقايد ـ داشت.
وى، در اصفهان، در محضر پدر خود ميرزا اسماعيل، و نيز اساتيدى همچون علامه سيد محمد باقر دُرچه اى، آخوند ملا محمد كاشانى وجهانگير خان قشقايى درس آموخت.سپس به نجف رفت و با مراوده زيادى كه با مرحوم آيه الله سيد اسماعيل صدر داشت، در دروس بزرگانى همچون آخوند ملامحمد كاظم خراسانى، آية الله سيد محمد كاظم يزدى، به ويژه درس ميرزا محمد حسين نايينى شركت جُست، كه در 35 سالگى از ميرزاى نايينى اجازه اجتهاد دريافت كرد. همزمان، با برخى از بزرگان سلوك، همچون سيد احمد كربلايى و شيخ محمد بهارى ارتباط نزديك داشت. پس از طىّ زمانى درتحصيل فلسفه و رسيدن به مدارج والاى عرفان، در پىِ تشرّفى به خدمت امام عصر عجل الله تعالى فرجه، به حقايقى از عقايد اسلامى دست يافت. در حدود سال 1340 قمرى به مشهد رفت و به تدريس دروس فقه و اصول و عقايد و معارف پرداخت، كه دهها دانشمند بزرگ در مكتب او پرورش يافتند. ^۱
ازمهم ترين يادگارهاى مرحوم آية الله اصفهانى، شناخت دقيق روش فقاهت اصيل شيعى ـ بدون دخالت دادن عناصر فكرى بيگانه ـ و كاربرد آن در بررسى روايات عقايد ومعارف بود. البته پيش از ايشان، تلاش هايى توسط ديگر محدّثان و فقيهان شيعى در