معرفت به آن ندارد، همين كه به اين كتب معروف واصول مشهور احاله دهد، ديگران از اصحاب و پيروان تسليم مى گردند و قبول مى كنند. و اين سنت و عادت اصحاب ما، از زمان پيامبر تاكنون بوده است ^۱
اين سنت و روش معمول از زمان ائمه عليهم السلام بوده، بطورى كه ائمه عليهم السلام راويان صاحب درايت را مرجع شيعه مى دانستند و مردم را به گرفتن روايت از ثقات امر نموده اند.
2. شيخ بهائى در مشرق الشمسين، وجوب اعتماد به كتب مشهورِ در دسترس را ذكر مى كند. شيخ ، با آوردن گفتار علماء ابرار در صحت واعتماد به كتب اربعه ـ از جمله اقرارهاى متعدد شيخ حسن (فرزند شهيد ثانى) در معالم والمنتقى كه احاديثِ كتب قابل اعتماد ما با قرائنى همراه است ـ به روش قدما تا زمان علامه وحتى متاخرين اشاره مى كند كه به استناد همين قرائن عمل مى كردند.زيرا منقولات از اصول و كتب مورد اتفاق بدون تغيير وتحريف نقل شده اند. شيخ بهايى دركتاب خود، مختصرى از درايت محدّثين قديم در جمع آورى احاديث ائمه در اصول چهارصدگانه و ترتيب وتبويت متاخرين به منظور انتشار آن اخبار واستفاده طالبان از آنها به همراه اسناد متصلش سخن گفته است ^۲ .
3. سيد مرتضى علم الهدى، شهادت بر صحت و ثبوت احاديث كتب را به دليل تواتر يا علامت واماره اى دال بر درستى روات كه موجب علم و يقين مى گردد نقل مى كند(2).
5 و 4. علامه مامقانى در مقدمات رجال خود از فاضل تونى و شيخ حسين بن عبدالصمد در كتاب درايه نقل كرده كه احاديث كتب اربعه از اصول و كتب مورد اعتماد مى باشد.
6. سيد هاشم بحرانى در كتاب حلية الابرار به نقل از ارشاد شيخ مفيد در باب احوال امام صادق عليه السلام ، جمع آورى اسامى راويان ثقه از امام بوسيله اصحاب حديث با وجود اختلاف در آراء ونظرات را ذكر مى كند.محدّث بحرانى، شبيه اين را دركتاب فضائلش به نقل از ابن شهر آشوب در احوالات امام باقر عليه السلام مى آورد كه از ايشان اخبار انبياء،