اهتمام زايد الوصف اصحاب ائمه عليهم السلام و صاحبان كتب در ضبط و حفظ اصول، نشانگر صحت منقولاتشان مى باشد. مثلاً زراره احاديثى را كه از امام مى شنيد مى نوشت، و هميشه و همواره با او بود. روزى از امام سئوالى كرد وامام جواب ندادند. او كتابش را برداشت و رفت (حديث شانزدهم باب الوقف والصدقه). ابن ابى ليلى روزى از محمد بن مسلم خواست كه حكم منقول از امام در مسأله اى را، از كتاب به او نشان بدهد. محمد بن مسلم به شرطى كه به جاهاى ديگر كتاب نگاه نكند، به او نشان داد. از اين احاديث و احاديث ديگر بخوبى به شدت اهتمام اصحاب نسبت به نوشتن، حفظ وكتمان آثار در ارشاديات پى مى بريم،تا چه رسد به عباديات.
به علاوه كتاب اصحاب اجماع كه 18 نفر از اصحاب بر تصحيح آن اتفاق نظرنمودند.؛امر امام كاظم عليه السلام به على بن سويد كه مصالح دينت را فقط از شيعه بگير ^۱ و نيز حديث ابوالحسن سوم (امام هادى عليه السلام ) كه پايدارى در دينتان را از هر كه در مسير محبت ماست و پيرامون امر ما قدم بر مى دارد، بگيريد،از شواهدى است كه مى توان مشايخ سه گانه را از مصاديق افراد مورد نظر امام دانست.
سنت و سيره اصحاب ائمه به ضبط و نوشتن احاديث در همان مجلسى كه با ائمه بوده اند ، سبقت گرفتن بر يكديگر در اثبات مسموعات وخويش، تدوين اصول چهار صد گانه بر مبناى پاسخهاى ائمه ، جايز نشمردن روايت آنچه يقين به صحت آن نداشته اند و همچنين صرف هميت هايى ـ همچون آمدن مردى از مصربه مدينه براى گرفتن حديث غدير از زيد بن ارقم ـ شواهد گويايى است بر اعتبار كتب اربعه و بى نيازى از تامل و مداقّه در طرق هر يك در نقل حديث، كه اطمينان ما را به اين كتاب بر مى انگيزد.

فصل چهارم: آراء مشايخ ثلات در اعتبار كتابهايشان

در اين بخش به منظور تقويت بيش از پيش اعتبار كتب اربعه به مصداق «اهل البيت ادرى بما فى البيت»، نظرات مؤلفان كتب اربعه و پس از آن، آراء ديگران را مى آوريم.