مي‌زنند كه معرفت، صنع خداي متعال است و در مقابل آن، وظيفه فرد، پذيرش آن كشف قلبي است.
ليس لله علي خلقه ان يعرّفوا وللخلق علي الله ان يعرّفهم ولله علي الخلق اذا عرّفهم ان يقبلوا.^۱
2. ايمان قلبي: دقت در تمام تعابير قرآني‌اي كه ما را به ايمان آوردن فرمان داده‌اند، نشان مي‌دهد در قرآن كريم، تنها جنبه درك محض مورد توجه نيست، بلكه حكم شرعي بر گردن مكلفين، اعتقاد توحيدي داشتن است.^۲(فَآمِنُواْ بِاللّهِ وَرُسُلِهِ)^۳، (آمِنُواْ بِاللّهِ وَرَسُولِهِ)^۴، (آمِنُواْ بِي وَبِرَسُولِي)^۵، (آمِنُواْ بِمَا أَنزَلَ اللّهُ)^۶، (رَّبَّنَا إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِيًا يُنَادِي لِلإِيمَانِ أَنْ آمِنُواْ بِرَبِّكُمْ فَآمَنَّا).^۷
به اين آيات نوراني، اضافه كنيد اين فرمايش نوراني را كه:‌
فذلك ما فرض الله عزوجل علي القلب من الاقرار و المعرفة، و هو عمله و هو رأس الايمان.^۸
3. نهي از شك، فرمان عملي به قلب:
لاترتابوا، فتشكوا، ولاتشكوا فتكفروا...^۹
4. روايات حسن ظن: كه شرح آنها گذشت.^۱۰ اين روايات كاملاً در فضاي اختيار و توانايي قلب به سكون به هر يك از طرفين فرمان مي‌دادند كه طرف خداي متعال را بگيريم و اين نشان مي‌دهد كه نه تنها در موضع علم (كشف كامل)، كه در هر ظني (كشف ناقص) عمل قلبي ممكن و مطلوب شارع است.

كتابنامه

ـ «پژوهشي در اعتبار احاديث تفسيري»، احمد علي ناصح، پژوهش‌نامه قرآن و حديث، سال اول، شماره اول.
ـ «كاربرد حديث در تفسير و معارف»، صادق لاريجاني، مجله تخصصي دانشگاه علوم اسلامي رضوي، شماره 4 و 5.