اخبرك لا به. يا سدير! فهل وجدت فيما قرأت من کتاب الله عزوجل ايضاً: (كَفَى بِاللّهِ شَهِيدًا بَيْنِي وَبَيْنَكُمْ وَمَنْ عِندَهُ عِلْمُ الْكِتَابِ)؟¹ قلت: قد قرأته جعلت فداك! قال: أفمن عنده علم الکتاب کله أفهم ام من عنده علم الکتاب بعضه؟ قلت: لا، بل من عنده علم الکتاب کلّه. فأومأ بيده الي صدره و قال: علم الکتاب و الله کلّه عندنا، علم الکتاب و الله کلّه عندنا؛²
در مجلس امام صادق عليه السلام بوديم، آن حضرت با چهره خشمگين وارد شد و چون به جاي خود نشست، فرمود: و اعجبا از مردماني كه گمان مي‏كنند ما غيب مي‏دانيم. غيب را جز خداي عز و جل نميداند. من خود آهنگ نمودم فلانه كنيزكم را بزنم، از دست من گريخت و ندانستم در كدام اطاق منزل پنهان شده است. سدير گويد: چون از جاي برخاست و به اندرون منزل تشريف برد، من و ابو بصير و ميسر خدمت او رفتيم و به او گفتيم: قربانت، ما از تو شنيديم كه چنين و چنان فرمودي در باره كنيزك خود با اين كه مي‏دانيم شما علم بسياري داري و باز هم نسبت علم غيب به شما نمي‏دهيم، گويد: امام عليه السلام فرمود: اي سدير مگر تو قرآن نمي‏خواني؟ گفتم: چرا، فرمود: تو در آنچه از قرآن خداي عز و جل خواندي به اين آيه برخوردي: «گفت آن كه نزد او بود علمي از كتاب: من آن را براي تو مي‏آورم پيش از آن كه چشم بر هم زني»؟ گويد: گفتم: قربانت، من آن را خوانده‏ام. فرمود: آن مرد را شناختي و دانستي چه علمي از كتاب نزد او بوده؟ گويد: گفتم: به من از آن خبر دهيد. فرمود: علم او به اندازه يك قطره بوده است در درياي اخضر (مديترانه) اين اندازه چيست نسبت به علم كتاب؟
گويد: گفتم: قربانت، چه بسيار كم است اين اندازه. فرمود: اي سدير، چه بسيار است كه خداي عز و جل او را منسوب به آن علمي كرده كه من به تو خبر مي‏دهم. اي سدير، آيا در آنچه از قرآن خداي عز و جل خواندي اين آيه را خوانده‏اي: «بگو بس است براي گواه ميان من و شما خداوند و كسي كه علم كتاب دارد» گويد: گفتم: آن را خوانده‏ام قربانت. فرمود: كسي كه همه علم كتاب را دارد بافهم‏تر است يا كسي كه جزئي از علم كتاب را دارد؟ گفتم: نه، بلكه آن كه علم همه كتاب را دارد او بافهم‏تر است. سپس با دست خود اشاره به سينه‏اش كرده و فرمود: به خدا علمِ كتاب نزد ماست، به خدا همه‏اش نزد ماست.
علامه مجلسي در مراة العقول به خاطر مجهول بودن برخي از روات، سند روايت را ضعيف دانسته است.³ از طرفي، با توجه به ذيل روايت، آنچه در ابتداي روايت آمده ـ که دلالت بر نفي علم به غيب دارد ـ از روي تقيّه بوده است. وجه ديگر، آن است که بگوييم، غرض نفي علم غيب ذاتي بوده است نه مطلق آگاهي از غيب.
3. و ممّا خرج عن صاحب الزمان ـ صلوات الله عليه ـ ردّاً علي الغلاة من التوقيع جواباً لکتاب کتب اليه علي يدي محمّد بن علي بن هلال الکرفي: