نبوده و هواي صاف مداوم بود، زمين خشکيده و گياهان ميسوختند و آب چشمهها کم شده و ضرر فراواني به مردم وارد ميشد و هوا نيز دچار خشکي شده و انواع ديگري از امراض ايجاد ميشد، ولي وقتي اين دو در پي يکديگر ايجاد ميشوند، هوا معتدل شده و هر يک مشکلات ديگري را خنثي ميکند.¹
در اين روايت امام آثار عدم بارش باران را در:
1. خشک شدن زمين هجفت الارضه،
2. خشک شدن گياهان و درختانه واحترق النبات ه،
3. کم شدن آب در ذخائر زمين هغيض ماء العيون و الاوديهه،
4. خشک شدن رطوبت هوا هغلب اليبس علي الهواءه،
5. ايجاد انواعي از امراض هفاحدث ضرو با اخري من الارضه.
معرفي کرده؛ و نيز بارش مداوم باران را موجب:
1. پوسيدگي و تعفّن گياهانهغفنت البقول و الخضره،
2. سستي و رخوت حيوانات هو استرخت ابدان الحيوانه،
3. سردي بيش از حد هواه خصر الهواءه،
4. تخريب راههاي عبور مروره فسدت الطرقه،
5. ايجاد انواعي از بيماريها هفاحدث ضروباً‌ من الامراضه.
دانستهاند؛ که بر اساس حکمت خداوندي در ايجاد طبيعت، بارش و عدم بارش باران کنترل شده و موجب صلاح و استقامت اشياي عالم شده است هفاذا تعاقبا علي العالم هذا التعاقب اعتدل الهواء و دفع کل واحد منهما عادية الاخر فصلحت الاشياء و استقامته.

نحوه بارش باران و نقش آن در ايجاد رستاخيز طبيعت

در برخي روايات، چگونگي بارش باران گزارش شده و انسانها را در اين باره به انديشه فرا مي‌خواند.
امام عسکري عليه السلام ميفرمايد:
خداوند باران را از آسمان نازل ميکند تا به همه قلهها، کوهها و تمام نقاط مرتفع و هموار برسد وآن را دانه دانه و نرم و پي در پي قرار داد تا کاملاً در زمين فرو رود و سيراب گردد و آن را به صورت سيلابي نفرستاد تا زمينها و مزارع و درختان را ويران کند.^۲