امام علي رستاخيز با شکوه طبيعت، در پي نزول باران را چنين ترسيم فرمودهاند:
بدين سان خداوند کارواني از ابرهاي پي در پي روان ميسازد تا چونان مادري مهربان کودک طبيعت را در آغوش گيرد و بادهاي سرد جنوبي در دوشيدن شيرش ـ که همان شبنم باران است ـ نقش خود را ايفا کند. تو گويي سينه طبيعت رگ کرده و با رگبارش زمين را سيراب ميسازد و بدين سان چون ابر، زمين را زير پستان پر بارانش ميگيرد و بار گراني را که آبستن آن است، فرو ميبارد؛ در زمين خشک، گياه و از کوههاي عريان انواع سبزهها ميرويد. اينک اين زمين است که با آرايش گل و گياه خود، به نشاط آمده و با پوشاک نرم و فاخري که از شکوفهها به تن نموده به خود ميبالد و به انواع زيورهايي که از فروغ خرمي گل و گياهان به تن نموده فخر ميفروشد.^۱

ارتباط بين نزول باران و معنويت

ارتباط بين نزول باران و معنويت در کتب آسماني و نيز روايات اسلامي مطرح و بر آن تأکيد شده است.
قرآن کريم به زيباي بيان ميکند که اگر مردم پاک و پرهيزگار شوند، رحمت الهي بيشتر نازل ميشود و گاه بر اثر گناهان بارش کم ميگردد. قرآن ميفرمايد:
اگر مردم شهرها ايمان آورده و به تقوا گراييده بودند، به يقين برکاتي از آسمان و زمين برايشان ميگشوديم؛ ولي تکذيب کردند. پس به هکيفره دستاوردشانه گريبانه آنان را گرفتيم.^۲
و نيز قرآن ميفرمايد که هود به قومش چنين ميگفت:
اي قوم من، از پروردگارتان آمرزش بخواهيد، سپس به درگاه او توبه کنيد تا از آسمان باراني پيوسته بر شما بباراند.^۳
و نيز ميفرمايد:
اگر به طريقه راست پايداري کنند، از آبي فراوان سيرابشان کنيم.^۴
تورات نيز همانند قرآن، بين نزول برکات آسماني و توبه و استغفار مردم رابطه برقرار ميکند و بيان مي‌کند که گناه مانع نزول باران، و توبه و استغفار باعث بارش باران بر زمين ميشود. نمونه را بنگريد:
براي خود بتها مسازيد و تمثال تراشيده و ستوني به جهت خود برپا منماييد و سنگي مصور در زمين خود مگذاريد تا به ان سجده کنيد.... اگر در فرايض من سلوک نماييد و