در اولين طبقه، پس از ابان، دو نفر ديده مي‏شود.
يک: ابراهيم بن عمرو اليماني ^۱ ؛ از صاحبان اصول و شيوخ اصحاب و مورد اعتماد به شمار مي‏رود. حماد بن عيسي ـ که ترجمه‏اش در طبقه بعد خواهد آمد ـ در طريق کتاب‌‌‌‌‌هايش قرار دارد ^۲ .
دو: عمر بن اذينة؛ از شيوخ و وجوه اهل بصره به شمار مي‏رود و توثيق شده است. ابن ابي عمير ـ که در طبقه بعد ذکر او مي‏آيد ـ در طريق کتاب‌‌‌‌‌هايش قرار دارد ^۳ .
در طبقه بعد نيز دو نفر قرار دارند:
يک: حمّاد بن عيسي؛ از اصحاب اجماع، کثير الرواية و واجد وثاقت و جلالت به شمار مي‏رود. وي از صاحبان کتب و در زمان امام جواد عليه السلام وفات يافته است ^۴ .
دو: محمد بن ابي عمير؛ تعابير بلندي، از قبيل «اوثق الناس»، «عظيم المنزلة» و غيره در باره او در کتب رجال به کار رفته و يکي از سه راوي‌اي است که عبارت «لا يروي ولا يرسل الا عن ثقة» ^۵ در باره او به کار رفته است.
در طبقه بعد هم دو نفر از اجلا قرار دارند.
يک: ابراهيم بن هاشم؛ او نخستين کسي است که احاديث کوفيون را در قم منتشر کرد. ^۶ مرحوم خويي در معجم الرجال مي‏گويد: هيچ شکي در وثاقت او وجود ندارد ^۷ .
دو: احمد بن محمد بن عيسي؛ از شيوخ و سرشناسان شهر قم بوده و توفيق شرفيابي به محضر امام رضا عليه السلام را پيدا کرده است. او نسبت به راوياني که از ضعفا روايت مي‏کردند، سخت مي‏گرفت. بدين جهت، پنج نفر از راويان حديث، از جمله احمد بن محمد بن خالد، سهل بن زياد را از شهر قم بيرون کرده است ^۸ .
در طبقه بعد، سه نفر از مشايخ جليل کليني، يعني «علي بن ابراهيم»، «محمد بن يحيي» و علي بن محمد قرار دارند .
بررسي طبقات پس از ابان به روشني ثابت مي‏نمايد که کتاب ابان نزد قدما کتابي آشنا بوده و نشانگر اعتماد اجلّاي روات به روايت ابان است، بويژه آن‏که ابان تنها راوي کتاب سليم بن قيس است. اعتماد به طريق منحصر به کتاب سليم بن قيس علاوه بر اعتبار کتاب گوياي اعتمادي است که آنان به او داشته‏اند و او را مورد وثوق يافته‏اند.