درخواست عدم تقيه از ائمه بي‌مورد است؛ زيرا ائمه، در حالت ضرورت و رعايت حال شيعيان، جواب سؤالات مطرح شده را از روي تقيه مي‌دهند.
مجلسي براي است بعد از زمان تدوين و کتابت رسمي احاديث، در روايات صدوق نيز گاهي نقل به معنا توسط او صورت گرفته شده است.
مجلسي جهت حل اخبار متعارض، خبر را با شرايطي چون موافقت با آراي اهل سنت، مخالفت با اجماع شيعه، مخالفت با قرآن، مخالفت با احاديث متواتر، بر تقيه حمل کرده است.

کتابنامه

ـ ادوار فقه و کيفيت بيان آن، محمد ابراهيم جناتي شاهرودي، تهران، کيهان، 1374ش.
ـ «اصطلاحات صوفيه در فرهنگ معين بررسي سه اصطلاح طوالع، لوايح و لوامع»،‌ نصرالله پورجوادي، نامه فرهنگستان، 1374، 30.
ـ «بررسي احاديث تقيه از ديدگاه مجلسي اول»، محمدعلي مهدوي‌راد ـ محمدهادي ناجي، حديث پژوهي، 1388، 20.
ـ تاج العروس من جواهر القاموس، محمد مرتضي زبيدي، تحقيق مصطفي حجازي، دارالهدايه، 1405 ق.
ـ حديث پژوهي، مهدي مهريزي، قم: دارالحديث، اول، 1381ش.
ـ روش فهم حديث، عبدالهادي مسعودي، تهران؛ سمت، سوم،1386ش.
ـ صفويه در عرصه دين، فرهنگ و سياست، رسول جعفريان، قم:پژوهشکده حوزه و دانشگاه، اول، 1379ش.
ـ علوم الحديث و مصطلحه، صبحي صالح، قم: شريف‌الرضي، 1363ش.
ـ العين، خليل بين احمد فراهيدي، قم: اسوه، 1414ق.
ـ فقه الحديث و نقد الحديث روش‌شناسي نقد و فهم سنت،‌ داود سليماني، تهران: فرهنگ و دانش، اول، 1385ش.
ـ فهرستگان نسخه‌هاي خطي حديث و علوم حديث شيعه، علي صدرايي، قم: دارالحديث،‌اول، 1384ش.
ـ القوائد و الفوائد، محمدبن مکي عاملي شهيد اول، تصحيح عبدالهادي حکيم؛ قم: مکتبه المفيد، اول، بي‌تا.
ـ لسان العرب، جمال الدين ابن منظور الافريقي المصري،‌ بيروت: دارصادر، اول، 1410 ق.
ـ لوامع صاحبقراني المشتهر بشرح الفقيه، محمدتقي مجلسي، قم: مؤسسه اسماعيليان، دوم،‌1414 ق.
ـ منهج النقد في علوم الحديث، نورالدين عتر، دمشق: دارالفکر، 1412ق.