روايات ابوالحسن علی بن محمد بن قُتيبه ـ که از محدّثان و متکلمان شيعی معاصر امام هادی و عسکری عليه السلام به شمار می آيد ـ در تهذيب الاحکام، الاستبصار، من لايحضره الفقيه و تأليفات گونه گون شيخ صدوق، وسائل الشيعه و ساير منابع بنيادين حديثی، منقول است و در گذشته و حال، فقيهان با اقبالِ وافر به آنها استدلال جسته و در ابواب مختلف فقهی، با استناد به آنها فتوا داده و پيروان مکتب امامت در عمل به مضامين آن نيز پايبند بوده‌اند. کشّی نيز در جرح و تعديل راويان به فزون از وی ـ که استادش به شمار می آيد ـ به نقل حديث پرداخته و اعتماد به گفته‌هايش کرده است.
از سوی ديگر، محمد باقر بهبودی، نويسنده دو کتاب معرفة الحديث و علل الحديث و مصحح موسوعه بحارالانوار ديدگاهي منفي نسبت به او داشته و وي را با واژگان کاذب، مختلق، مزور و ملفق ـ که صريح در جرح هستند ـ دستخوش طعن شديد قرار داده است.
نويسنده اين مقاله با ارائه جايگاه حديثي و گزارش برخي اساتيد و تلاميذ وي ـ که به نحوي آينه شخصيتش به شمار مي‌روند ـ و با تكيه و بر سخنان کشي، نجاشي، طوسي، حلي و ساير متخصصان دانش رجال؛ در صدد زدودن اين پيرايه‌ها بوده و بر موثوق بودن او پاي مي‌فشرد و معتقد است که رادمردي خالصانه وي بود كه باعث شد انديشه‌ها، تصنيفات و ميراث روايي برخي از صحابيان امامان رضا، جواد، هادي و عسکري عليه السلام در قرن سوم و پس از آن رواج يابد.
