و من أراد الاطلاع عليها فليراجع إلي کتاب المبدأ و المعاد، و السّفر الالهي من الاسفار للصّدر الشيرازي، و باضافة ما اختاره هناک إليها يرتقي الأقوال إلي سبعة هذا.^۱
و يا:
و التّفصيل في ذلک المقام موکول إلي الکتب الکلامية، و من أراد اقتباس النّور في هذا الباب من کلام الأئمة فعليه بالرّجوع إلي باب الفرق بين الرّسول و النّبي و المحدّث، و هو ثالث أبواب کتاب الحجّة من الکافي.^۲

عنوان‌دهي، تقسيم‌بندي و شرح موضوعي سخنان امام

‏قسمت‌ها و فقرات مختلفي که توضيح و شرح خاصي را مي‌طلبيده با عنوان دهي متناسب با فراخور بحث، مطلب را جدا کرده و سپس به توضيح آن پرداخته است. اين نکته در جاي جاي شرح، بويژه در خطبه‌ها و نامه‌ها به وضوح هويداست، ولي در حکمت‌ها نمود کمتري دارد؛ به عنوان نمونه ذيل خطبه 102 عنواني با نام«في فوائد العزلة و خمول الذکر» باز کرده و کوشيده تا فوايدي را که براي عزلت گزيني و مناجات با خدا در دوري از خلق مي‌توان برشمرد، بيان کند.^۳ همچنين در ادامه، با توجه به کلام امام بحث را به سمت نمّامي و سخن چيني برده و سخناني در اين باب ايراد کرده است.^۴ يا در قسمتي از شرح خود ذيل کلامي از امام که مي‌فرمايد: «اللّهمّ إنّي أوّل من أناب و سمع و أجاب‏ ...». عنواني باز کرده به اين نام: «تنبيه لا خلاف بين المسلمين إلّا من شرذمة من العامة العثمانية في أنّ أمير المؤمنين عليه السلام سبق النّاس کلّا إلي الاسلام و التّوحيد».^۵
شايان ذکر است شارح در برخي خطبه‌ها، نامه‌ها و يا حکمت‌ها که به نظر خود نياز به توضيحي مجزا و مفصل دارد، با الهام از سخن امام و با عنواني مناسب، کوشيده سخنان امام را دسته‌بندي کند و سپس به نتيجه‌گيري بپردازد. اين امر از جمله روش‌هاي ستودني شارح به شمار مي‌آيد؛ به عنوان نمونه: در خطبه قاصعه ذيل کلام امام عصمت ملائکه^۶ يا در ادامه افضليت انبيا بر ملائکه^۷ را بسط مي‌دهد. همچنين در خطبه 90 انواع قدرت‌هاي خداوند را تقسيم‌بندي کرده است.^۸ ذيل فصل دوم از خطبه 102 نيز به شکل «الفائده» به ترتيب، کلام امام را به شکل موضوعي شرح داده است.^۹ و همچنين است در