ه : استفاده از آموزه هاي عرفاني

گاهي مؤلف از اقوال عرفا بهره برده است؛ مثلاً در بخشي مي‌نويسد:
و لبعض العرفاء في تفسير کلامه عليه السلام تقرير آخر لا بأس بتحريره، قال: الدّين الانقياد و الطاعة، و المراد من أوّلية المعرفة للانقياد إمّا توقفه عليها، أو کونه ابتداء له.^۱
يا در بخشي ديگر مي‌نويسد:
و العرفاء المتألّهون حکموا بسريان نور المحبّة له و الشوق إليه سبحانه في جميع المخلوقات علي تفاوت طبقاتهم... .^۲
و هم چنين در جايي ديگر آورده:
أما العرفاء المحقّقون فلا يثبتون الحدث أصلا و رأسا فإنّ شهود التوحيد ينفيه عن أصله ثمّ يثبته بعد نفيه بالحقّ بمعني تجلّي الحقّ مع الايات بوجوهه في الصّور...^۳

و: نقل و نقد افکار صوفيانه

چنان که در خصوصيات کلي شرح منهاج برشمرديم، شارح در موارد متعددي اقوال صوفيان را نقل و در برابر آن‌ها موضعي دفاعي گرفته است. وي علاوه بر منقولاتي از صوفيان لا به لاي شرح برخي سخنان امام، فصلي مجزا و مفصل به معرفي، اقسام فرقه‌ها،^۴ مطاعن وارده بر ايشان^۵ ، افعال خارق‌العاده و منشأ اين اعمال^۶ ، آراء و عقايد،^۷ اخبار و روايات منصوصه در ذم ايشان^۸ و... پرداخته است. البته شارح، عقايد ايشان را در لا به لاي همين نکات پيش گفته به نقد کشيده است. شارح، ذيل ديگر سخنان نيز اقوال آنها را بيان و سپس نقد کرده است.^۹

ز: استفاده از رويدادهاي تاريخي

مؤلف با توجه به فراخور بحث، در بيشتر موارد از نقل تاريخ و رويدادهاي تاريخي فروگذار نکرده است. استفاده وي از تاريخ بسيار زياد است؛ به عنوان نمونه از جمله بهره‌گيري‌هاي تاريخي شارح مي‌توان به