نيز خصوص مورد نزول را معتبر مي‏‏داند؛ چنان که نخست، گفتار فاضل قوشچي را در شرح التجريد مي‏‏آورد که از اجماع مفسران در باره نزول اين آيه در شأن حضرت مرتضي عليه السلام ، آن گاه که انگشتر خويش را در هنگام رکوع صدقه داد، خبر مي‌‌دهد و در ادامه افزوده است که احتمال عدم تخصيص آيه به آن حضرت نيز وجود دارد و ممکن است مراد از رکوع، خشوع و غير آن باشد.^۱ محقق اردبيلي به نظر فاضل قوشچي در باره عموميت حکم اعتراض کرده و ملاک‏هايي ‏را براي انصراف آيه از عموم ظاهري ارائه مي‏‏دهد که بعد از وجود ادات حصر در آيه و انحصار اوصاف در امير مؤمنان عليه السلام و اتفاق مفسران بر اين که آيه در شأن ايشان است - که همه بر اختصاص حکم به آن حضرت دلالت دارد - معنا ندارد که(وَ هُمْ راکِعُونَ) را عطف گرفته يا آن را به معناي خاضعون بدانيم.^۲ اما مقدس اردبيلي به ديدگاه ديگري که در اخبار شيعه بيان شده است و طبق آن حکم آيه به ساير ائمه عليه السلام نيز تسري مي‏‏يابد، اشاره صريحي ندارد. شايد بتوان اشاره و پاسخ محقق را در جاي ديگري از کلام وي يافت؛ او براي اشاره به تعميم لفظ «آل» در ذکر صلوات، به چهارده معصوم عليه السلام و عدم اختصاص آن به خمسه طيبه عليهم السلام مي‏‏گويد که ظاهراً لفظ آل به صورت حقيقي، و نه به گونه تغليبي، بر همه ائمه عليهم السلام و حضرت فاطمه عليها السلام دلالت دارد و روايات سبب نزول آيه تطهير^۳ که فقط به خمسه طيبه عليهم السلام اشاره کرده‏اند، ‏از آن روست که ايشان در آن زمان موجود بوده اند، لذا حصر آيه اضافي است.^۴ در نتيجه، اگر محقق معتقد به حصر اين آيه بر امير مؤمنان عليه السلام باشد، اين حصر از نوع اضافي و از آن روست که تنها معصومي که در هنگامه نزول آيه در حال نماز به اعطاي زکات پرداخت، ايشان بود و گر نه حکم آيه، ديگر ائمه عليه السلام را نيز در بر مي‏‏گيرد.
3. محقق، نزول سوره انسان را در شأن حضرت امير، صديقه کبرا و حسنين عليهما السلام مي‏‏داند. او بعد از اشاره به ماجراي نزول مي‏‏گويد:
پس سوره هل أتي همراه با مدحي عظيم فرود آمد که جز ايشان و جز به واسطه ايشان، بدان دست نمي‏‏توان يافت.
با اين حال، از طبرسي نقل مي‏‏کند که اين مخصوص به ايشان نيست، بلکه هر مؤمني که چنين عمل کند، مي‏‏تواند به اين درجه از مدح دست يابد.^۵