آغاز دفتر

اجازه نامه ها بخشى از ميراث حديثى مسلمانان به شمار مى روند كه در سده هاى نخست هجرى ، نقش مهمى در انتقال نسل به نسل احاديثْ ايفا مى نمودند . بعدها با تدوين و نشر مجامع حديثى ، اجازه، بيشتر جنبه تشريفى يافت و با گسترش كتابت و پيدايش صنعت چاپ ، امروزه بسيار كم رنگ شده و رو به زوال است .
ترديدى نيست كه اجازه نويسى ، امروزه ، نقشى در اعتبار سند ندارد ؛ زيرا غالب احاديث، گرد آمده و به گونه هاى مختلف ، ثبت شده اند . ليك اين امر ، برخى از اهل فضل را به اشتباه درافكنده و گمان برده اند كه نبايد به نگهدارى و مطالعه اجازه نامه ها و كتب اجازاتْ پرداخت و نقد عمر و مال را بايد صرف ديگر شاخه هاى علوم حديث كرد .
به گمان ما اين اشتباه ، از آنجا نشئت گرفته كه امروزه . نوعا . از اجازه نامه ، همان ثمر و اثر ديروز آن را انتظار مى كشيم و با اين نگاه ، حقْ همان است . در حالى كه مى توان . و بلكه بايد . به اجازه نامه ، به عنوان گنجينه اى ارزشمند در حوزه فرهنگ اسلامى و فرهنگ حديثى نگريست .
اجازه نامه ها، كشكولى از تاريخ ، ادبيات ، حديث و فرهنگ عمومى جوامع اسلامى اند.
اجازه نامه ها ، گزارشگر روحيات و خصلت هاى اجازه دهندگان اند.
اجازه نامه ها ، مسئله هاى مورد اهتمام محدّثان را به نمايش مى گذارند .