اين گنجينه شايگان و گوهر رايگان، گنجى است كه با رنج سلف صالح به دست ما رسيده است. براى بهره‏ورى بهينه از چنين گنج و گنجينه‏اى، بايد به شيوه علمى و نگرشِ نظامْ‏مند، چارچوبى استوار و روشن تعريف كنيم، يعنى كه با تلاشِ خالصانه، به بازشناسىِ اين حقايق والاى ولايت بپردازيم. پيش شرطِ اين جهاد عظيم، آن است كه دست از همه پيش‏داورى‏ها بشوييم و وضويى از سرِ فقر و نياز بگيريم و ـ به تعبير امام اميرالمؤمنين عليه الصلوة و السلام در خطبه 86 نهج‏البلاغه ـ بر اين آبشخور زلال حقايق وحيانى همچون شترى تشنه وارد شويم، شترى كه تمام ذخيره خود را از دست داده و براى سفرى طولانى بايد رهتوشه‏اى در خور سفر برگيرد. از ياد نبريم كه تمام عمر شتر، به رهنوردى در بيابانها مى‏گذرد. انسانى كه رهنورد راه‏هاى معرفت است، اگر از خوشه‏هاى بوستانِ وحى و كلمات اهل بيت عصمت عليهم ‏السلام توشه برنگيرد، چگونه چنين راه‏هايى را تواند پيمود؟ از سويى ديگر، نيك مى‏دانيم كه اين كلماتِ آسمانى، تنها زمانى زادِ راه مى‏شود كه با وجود انسان عجين شود و هاضمه‏اى از سويداى درون به جذب آنها اقدام كند، وگرنه برترين كلام، اگر فقط به ميهمانى گوش و زبان انسان آيد، عمر ميهمانى زود به سر آيد و ديرى نمى‏پايد كه از ياد مى‏رود.
* * *
بايد بر مبناى اين حقايقِ بى‏مانند وحيانى و الهى، «نظام استوار انديشگى» تعريف كنيم و با اين بيّنه الهى، بطلان و پوچى افسونِ رنگ و انگِ ساحرانِ نحله‏هاى آزمون و خطاى بشرى را نشان دهيم. تا روزى كه چنان نكرده‏ايم، انتظارى است بيجا و توقّعى نابجا كه بپرسيم:
ـ چرا صحيفه سجاديه در محافل عبادت عابدان، جايى ندارد و به جاى آن، دعاهايى بشر ساخته با مضامين سست و نادرست، جايگاه ويژه دارد؟
ـ چرا صحيفه سجاديه در مجالس پژوهشگران عقايد دينى به عنوان يك منبع ـ حتى در كنار ديگر منابع ـ مطرح نيست؟ گرچه از آنها برتر است و حتى با آنها قابل قياس نيست.
ـ چرا صحيفه سجاديه، در كرسى تدريس استادان و حوزه‏هاى علوم دينى جايى

در ميان گنجينه دلرباى دعاهاى مأثور، گوهر گرانبهاى «صحيفه كامله سجاديه» درخشش بى‏مانند دارد. اين كلام دلْ‏نشان و دلْ‏نشين، درّى است يتيم، كه از آسمانِ معرفت سيّد الساجدين صلوات الله عليه برآمده، بزرگ مردى كه خدايش در حديث قدسى لوح، «زينت اولياى خود» لقب داده و «سيد العابدين»اش خوانده است. ويژگى‏هايى همچون: عصمت موهبتى الهى، سير در آسمان معرفة الله، عبوديت در لحظه لحظه عمر، فخر به فقر در پيشگاه جواد كريم، و مهم‏تر از همه سخن گفتن بر مبناى يافته‏هاى وحى الهى نه از سرِ بافته‏هاى بشرى و برمبناى يقين موهوبى نه آزمون و خطاى انسانى، امتيازى ويژه به اين كلمات نورانى بخشيده است. اين امتيازها را يكجا در همين مجموعه مى‏توان يافت. اعتبارِ بى‏مانند ـ بلكه تواتر در صحّت ـ از ناحيه سند، بر اين همه ارزش، ارجى ديگر مى‏افزايد و بابى ديگر در راه معرفة الله مى‏گشايد.
* * *
انديشمندانى كه در باب تحوّل و تغيير در فرهنگ انسان‏ها ـ چه فرد فرد بشر و چه جامعه‏هاى بشرى ـ سخن مى‏گويند، به اين نكته اشارت دارند كه براى رسيدن به آن هدف، بايد فرصت‏ها را يافت و كشف كرد، نه اينكه فرصت را پديد آورد. كشف گنجينه‏هاى موجود، اما ناشناخته، چنان اهل نظر را به خود مشغول مى‏دارد و وقت آنها را پر مى‏كند كه نوبت به «ابداع فرصت» نمى‏رسد و نيازى به آن باقى نمى‏ماند. ما، از اين سخن كه در باب مطلق تغيير و تحوّل، نشان صحّت بر جبين خود داد، مى‏خواهيم در جهت تغيير و تحوّل معنوى بهره گيريم. در باب تغيير و تحوّل معنوى ـ با ويژگى‏ها و مؤلّفه‏هايى كه بخشى از آن در سطور پيشين بيان شد ـ براى ما راهى نمى‏ماند جز كشف و بازيابىِ فرصت‏هايى كه خاندانِ وحى و عصمت، در اختيارمان نهاده‏اند. «صحيفه كامله سجاديه» در شمار برترين فرصت‏هايى از اين دست، جاى دارد، كه جامعه ما ـ با ويژگى نيازِ گريزناپذير به تحوّل معنوى به عنوان تنها راه حلّ دشوارى‏هاى موجود و چالش هايى كه در پيش روى خود دارد ـ بايد لحظه‏اى از اين فرصت‏ها را از دست ننهد. دريغا ! كه ما، نه تنها به فرصت سازى نمى‏پردازيم، كه عمرى رابه فرصت سوزى مى‏گذرانيم.
* * *