سخن مدير مسوؤل

بسم الله الرحمن الرحيم
دمى چند بر ساحل اقيانوس موّاج صحيفه درنگ كرديم و ريگى چند ـ به سان كودكان ـ به بازى در مشت گرفتيم.
وقتى «با جامى خالى بر ساحلى صخره‏اى پيش روى امواج ايستاديم» ^۱ ، خيزاب امواج را چنان ديديم كه هر بار، هنوز جام به آب نرسيده، پر مى‏شد. آب، چنان زلال و شيرين، كه به روانىِ شعر در رگ‏هاى تشنه جان مى‏نشست؛ و چنان دلنشين كه كلمات در وصف آن، شعرِ ناتوانى مى‏سرود.
از پيش مى‏دانستيم كه پايان آن دفتر، پايان ظرفيت ماست، كه كلمات الهى را پايان نيست. و امروز، تشنه‏تر از ديروز آمده‏ايم، بازهم با جام‏هاى خالى و جان‏هاى تشنه ...
* * *
خورشيد، هربامداد مى‏تابد و شعاع نورش را، چون عصايى براى كمك، به دستِ ظلمت‏زدگانِ شب‏زده مى‏فرستد تا رهنوردى را از سر گيرند. اين عصاى تكرارى، هرروز تازه است و دستگيرِ شب‏زدگان.
هواى تازه، نياز دمادمِ انسان است تا پشتوانه تداوم حيات او باشد. حيات، بدون اين پشتوانه زوال مى‏گيرد. اين هواى تكرارى نيز، هر دم تازه است و پناهگاه انسان‏ها.
نياز انسان به طعام روح، بيش از نياز او به هوا و نور است. اگر آن نور و هوا، در عين تكرارى بودن همواره تازه است، اين غذاى روح، در هر لحظه، تازگى و طراواتِ بيشتر دارد، گرچه ظاهر آن تكرارى باشد.
* * *

فهرست