ـ همزبانى با اين نسل را ناديده نگيريم.
ـ آينده‏سازى را بر مبناى «ژرف‏نگرى به گذشته» استوار داريم.
* * *
در تمام اين مراحل، بايد بكوشيم كه ديگران را به سوى خداى تعالى و حجّت‏هاى معصومش عليهم ‏السلام فراخوانيم، نه به سوى خود و شأن و جايگاه خود. اساسا در آموزه‏هاى آسمانى صحيفه مى‏خوانيم كه هرگاه رتبه‏اى در ميان مردم يافتيم، از خدا بخواهيم كه به همان ميزان، نَفْس خود را نزد خود بشكنيم. و هر زمان به عزّتى آشكار رسيديم، ذلّتى در درون براى خود، از خدا بخواهيم (صحيفه سجاديه، دعاى 20).
اين بيان، بندى از «منشور اخلاقى ـ تربيتىِ انسان» است كه مى‏توان و بايد بر مبناى صحيفه سجاديه تدوين كرد، منشورى كه پرسش‏هاى نوپديدِ بشر را ـ كه در مسير رويارويى با فرهنگ‏هاى گونه‏گون بدان رسيده ـ پاسخ گويد.
* * *
در دو شماره پيشين و نيز در اين شماره ـ كه مجالى بود تا جان‏هاى خود را در پرتو صحيفه سجاديه، حياتى تازه بخشيم ـ بندهايى از اين منشور نورانى تبيين شده است، بدان اميد كه اين گام‏هاى لرزان را، در راهى پيچاپيچ امّا روشن كه پيش روى خود داريم، نخستين گام‏ها بدانيم و به تداوم راه ـ با اميد سرشار به لطف و عنايت الهى ـ اهتمام ورزيم.
* * *
نشريه سفينه، بركت كار خود را در مسير اين حركت، به دليل همين توجّه مى‏داند و دست‏يابى به درجه علمى ـ ترويجى را در همين راستا ارزيابى مى‏كند، كه ابزارى جديد براى سرعت در پيمودن اين راهِ دراز باشد. آنچه مى‏تواند براى هر نشريه، مايه تفاخر و غرور تلقّى شود، براى ما عمدتا نگرانى در پى دارد، نگرانى از اين كه مبادا شكر اين نعمت را نتوان ادا كرد. به هر حال، هرجا كه پاى بهبود و رفاه و امكانات جديد در ميان آيد، بايد به امتحان الهى انديشيد كه در پىِ آن پيش مى‏آيد، دشوارتر از گذشته و نه به دستاوردهايـى كوتاه مدّت، از قبيل تـرفيع درجه برخى و تأمين سرگرمىِ ـ به ظاهر

براى نسل امروز، در فضاى جهانى شدن، پيوسته پرسش‏هاى جديد مطرح مى‏شود. اگر پاسخ به اين پرسش‏ها را از نظر دين بجويد، از كدامين مركز و منبع بايد جويا شود؟
* * *
دنياى امروز، «گذشته نگرى» را پشت سر گذاشته، «روزمرّگى» را مرگ روزانه مى‏داند، حتّى از «آينده‏نگرى» گذشته و به «آينده نگارى» مى‏انديشد. نگاهش تماما به آينده است. و در آن نگاه، «تغيير رويدادها» را به جاى «تفسير رويدادها» نشانده است.
آنها از «سخن گفتنِ كور و بدون توجّه به مخاطب» گذشته‏اند، بلكه حتّى از «نيازسنجى و سخن گفتن بر مبناىِ نيازهاى پيش‏بينى شده» نيز فراتر رفته‏اند و به «نيازآفرينى و آمادگى براى تأمين نيازهاى جديد» رسيده‏اند.
متولّيان تبليغات و تحقيقات دينى، تا چه اندازه با اين امواج جديد آشنايند، تا رويارويى صحيح با آن را بدانند و به كار گيرند؟
* * *
بشر، در عين «آينده انديشى»، اين واقعيت را پذيرفته است كه بهترين شيوه «آينده‏سازى»، بررسى گذشته در زمان حال است. از اين جاست كه ضرورت توجّه به «ميراث فرهنگى» ـ در همه شكل‏هاى آن، به ويژه ميراث مكتوب ـ جايگاهى ويژه در اين زمان يافته است، و صد البتّه با نگاهى نو به مواريث كهن.
در اين نگاه نـو، حلّ مشكـل‏هاى نوپديدِ بشر بايد مورد نظر باشد، يعنى بايد جهانى انديشيـد، گـرچه محلّى عمل شود. عطش فـزاينده بشر امروز بـه منابع اخلاق و معنويت ـ در ميان مسابقه شتابان و كور كه به سوى آينده‏اى نامعلوم پيش رو دارد ـ از اينجا روشن مى‏شود.
* * *
«صحيفه سجاديه» چشمه جوشان اخلاق، معنويت، تربيت، سازندگى و تغيير بينش است. از اين رو، بهترين زمينه توجّه به آن، در اين زمان است، به شرط آن كه:
ـ در زمينه ايجاد تغيير، قبل از ديگران، به خود بينديشيم.
ـ در مورد ديگران، عمدتا به «تغيير بينش» بينديشيم تا «افزايش دانش».