انتظار نيز، سرمايهاى معنوى است كه خداى سبحان به بشر داده تا به كمك آن، به اوج عروج معنويت برسند، امّا به همان شرط كه گفته شد، يعنى بهرهگيرى صحيح از آن. بيش و پيش از تمام عوامل، درك و احساس نياز به ظهور و حضور امام موعود است، همان درك و احساسى كه غريق به كشتى نجات، غريبِ راهگمكرده به راهنماى راهآشنا، و تشنهى خشكيدهلب به آب صاف و زلال دارد. «انتظار» را برترين عبادت دانستهاند، از آن رو كه اين شعله را در درون انسان منتظر برمىافروزد تا پرتو آن، هرچه نامردى و نامرادى را بسوزد.
* * *
امام صادق عليه السلام در كلامى جاودانه، «عمل به ورع و محاسن اخلاق» را همزمان با انتظار، برنامهى عملى ضرورى دانستهاند، براى كسانى كه دوست دارند در زمرهى ياران امام موعود باشند. ۱ منتظر، همواره بايد تمام اعضاى خود را چشم و گوش بداند: چشمى به راهِ رسيدن حضرتش و گوشى در انتظار شنيدن نداى آسمانىِ ظهور. كسى كه سفرهى درون را براى آن روز خدايى و عدالت گستردهى آن نگسترده، چگونه مىتواند از موعود عدالت دم زند؟
و چه زيبا گفت بزرگ بانوى شعر پارسى:
پروين! چگونه جامه تواند بُريد و دوختآنكس كه نخ نكرده به يك عمر، سوزنى؟!
* * *
براى رسيدن به چنان فرد و جامعهاى، «تربيت نسل مهدوى» نخستين و برترين ضرورت است. تمام امكانات را بايد براى اين مهم به كار گرفت. آيين تربيت نسل مهدوى چيست؟ در غوغاى هجوم وسايل ارتباطى و پيامهاى رنگارنگ آنها، چگونه بايد «پيام آسمانىِ انتظار» را به گوش مردمان رسانيد به گونهاى كه بر جان آنها بنشيند؟ آسمانى بودن و فطرى بودن اين نداى الهى قابل انكار نيست، ولى در جايى كه براى انتقال سخيفترين پيامها، تمام امكانات علمى و آخرين دستاوردهاى دانش بشرى را به كار مىگيرند، ما براى رساندن اين نداى رهايىـ كه