انتظار نيز، سرمايه‏اى معنوى است كه خداى سبحان به بشر داده تا به كمك آن، به اوج عروج معنويت برسند، امّا به همان شرط كه گفته شد، يعنى بهره‏گيرى صحيح از آن. بيش و پيش از تمام عوامل، درك و احساس نياز به ظهور و حضور امام موعود است، همان درك و احساسى كه غريق به كشتى نجات، غريبِ راه‏گم‏كرده به راهنماى راه‏آشنا، و تشنه‏ى خشكيده‏لب به آب صاف و زلال دارد. «انتظار» را برترين عبادت دانسته‏اند، از آن رو كه اين شعله را در درون انسان منتظر برمى‏افروزد تا پرتو آن، هرچه نامردى و نامرادى را بسوزد.
* * *
امام صادق عليه ‏السلام در كلامى جاودانه، «عمل به ورع و محاسن اخلاق» را همزمان با انتظار، برنامه‏ى عملى ضرورى دانسته‏اند، براى كسانى كه دوست دارند در زمره‏ى ياران امام موعود باشند. ^۱ منتظر، همواره بايد تمام اعضاى خود را چشم و گوش بداند: چشمى به راهِ رسيدن حضرتش و گوشى در انتظار شنيدن نداى آسمانىِ ظهور. كسى كه سفره‏ى درون را براى آن روز خدايى و عدالت گسترده‏ى آن نگسترده، چگونه مى‏تواند از موعود عدالت دم زند؟
و چه زيبا گفت بزرگ بانوى شعر پارسى:




پروين! چگونه جامه تواند بُريد و دوختآن‏كس كه نخ نكرده به يك عمر، سوزنى؟!
* * *
براى رسيدن به چنان فرد و جامعه‏اى، «تربيت نسل مهدوى» نخستين و برترين ضرورت است. تمام امكانات را بايد براى اين مهم به كار گرفت. آيين تربيت نسل مهدوى چيست؟ در غوغاى هجوم وسايل ارتباطى و پيام‏هاى رنگارنگ آن‏ها، چگونه بايد «پيام آسمانىِ انتظار» را به گوش مردمان رسانيد به گونه‏اى كه بر جان آن‏ها بنشيند؟ آسمانى بودن و فطرى بودن اين نداى الهى قابل انكار نيست، ولى در جايى كه براى انتقال سخيف‏ترين پيام‏ها، تمام امكانات علمى و آخرين دستاوردهاى دانش بشرى را به كار مى‏گيرند، ما براى رساندن اين نداى رهايى‏ـ كه

هدف، بيان نكته‏اى ديگر است: بر مبناى همان شيوه‏ى بيان و تربيت قرآنى كه گفته شد، پس از قبول حقيقت مسلّم آينده‏ى روشن براى بشر، بى‏درنگ ضرورتِ بهينه‏سازى فرد و جامعه در مسير انتظار موعود مصلح پيش مى‏آيد، و در پى آن پرسشى كوتاه كه: براى اين ضرورت، چه كرده‏ايم؟
* * *
ما، هم‏اكنون در دوره‏ى غيبت به سر مى‏بريم و بايد در انتظار ظهور امام موعود عليه ‏السلام باشيم.امّا حضور در مكتب غيبت و خواندن درس انتظار، آداب و شيوه و منش خاصّ خود را دارد. مهم‏تر از همه، اين كه آن امام همام را «غايب از ديدگان و حاضر در دل‏هاى مؤمنان» بدانيم. ^۱ ايمان به امام غايب‏ـ كه در شمار والاترين مصاديق «ايمان به غيب» است ^۲ ـ بارى از تكليف و عمل بر عهده‏ى آن مؤمنان مى‏نهد كه خود، وسيله‏ى تكامل معنوى، ارتقاى اخلاقى و بهسازى تربيتى مى‏شود، البتّه اگر حقّ آن ادا شود. چگونه بايد اين حق را ادا كنيم؟
* * *
سرمايه‏هاى معنوى از آسمان به بشر مى‏رسد و در اختيار او قرار مى‏گيرد، تا او به اختيار خود، از اين سرمايه‏ها بهره گيرد و به سود برسد. يعنى سرمايه داشتن براى رسيدن به سود، شرط لازم است ولى شرط كافى نيست. نمونه را، به قرآن بنگريم.
«قرآن» ـ اين گرامى‏نامه‏ى نامى آسمانى‏ـ در اوج معنويت، تنها براى كسانى سبب هدايت و شفا و رحمت است كه به اختيار خود، ايمان آورند، وگرنه ستمگران راـ كه بر خود و بر ديگران ستم كنندـ جز خسارت و زيان نمى‏افزايد. ^۳ قرآن كتاب هدايت است، امّا براى متّقين ^۴ يعنى كسانى كه «تقوا» را با تمام وجود پذيرفته‏اند.
* * *